henda ævintýrkenda loysingarrørsla við Føroyum framyvir? Tey hava higartil ikki megnað at umsita sína egnu ávís, men eru bert at finna í okkara frílyntu samveldisbløðum, har tey ósmæðin føra seg fram uppá

verður rópt vestibulersansur. Tyngdarsansur er ein ótilvitaður sansur, sum ger at vit sansa okkara egnu tyngd støðugt ella á ferð. - Barnakonur, sum av eini ella aðrari orsøk ikki kunnu røra seg so nógv

Hattar er ov bíligt. Tú ert ein partur av samgonguni, og um tú vildi, so kundi tú lagt trýst á tínar egnu samstarvsfelagar í landsstýrinum, fyri at fingið barnaansingartrupulleikarnar loystar, ikki bert í

at tað er hugaligari hjá teimum, sum hava arbeiðið, at spara saman til sína egnu pensjón, heldur enn at gjalda til sína egnu pensjón við »ov høgum« skatti. Tað er altíð hugaligari at spara upp. ? Hinvegin

verða trupult hjá eini miðalinntøku, sum liggur um 150 túsundkrónur skal klára at fíggja bæði sína egnu pensjón uppá 10-15 prosent, umframt at skula gjalda eini átta til tíggju prosent í ein fólkapensjónsgrunn

ætla at gera við tey allar veikastu - tey sum ongan møguleika hava fyri sjálvi at spara upp til sína egnu pensjón. Tað er alneyðugt, at samfelagið viðgongur sína skyldu mótvegis teimum, og tryggjar teimum

hava verið tema í myndunum hjá Astri Luihn í mong ár. Myndirnar kunnu síggjast sum súmbol fyri okkara egnu dreymir og kenslur, eisini sum frambering av mynsturdáningum, ævigu endurtøkunum og sum áminningar

. Og føroyskt man vera ímillum tey seinastu eruopeisku málini ið fingu sína egnu týðing. Nærum allar týðingar hava sína egnu søgu, ið kann vera bæði hugvekjandi og skelkandi. Reformatorarnir og bíbliutýðingar

skal minkast. Hann skal minkast í takt við ein øking í okkara tjóðarinntøku. Ein vøkstur í okkara egnu framleiðslu. T.v.s. at so hvørt vit kunnu staðfesta, at føroyska samfelagið ber vøkstur við sær, so

náði stjóran í Útvarpinum, um hann gongur ímóti limunum í Starvsmannafelagnum, sum jú eru hansara egnu starvsfólk. Eg kenni tað tí soleiðis, at tað kemur bert ein einvegis boðskapur út sigur Karsten Hansen