lýsna, og alt á foldum fer at gleða seg til sól og summarhita. Jólini eru kreppan í verðaldarsøguni. Jesu føðing ella fylling tíðarinnar, sum Paulus so rámandi kallar hendingina, er tann miðdepilin í ver [...] hátíð ársins, søgurnar og lívsins, møta vit tveimum kongum: Augustus keisara í Róm og hinum Harra Jesu Kristi í Dávids staði. Augustus situr á trúnu síni í glæstriborgni í Róm. Vit kenna andlit hansara

tónaskaldið J. S. Bach doyði. Í tí sambandinum verða kórverk hjá Bach á skránni, m.a. tann kenda koralin: Jesu meine Freude (verður framførd við føroyska tekstinum: Hvør vil á meg klaga), og jólasálmurin: Eg standi

bæði. Michal Bojesen var eisini á pallinum við tveimum løgum. Lad det klinge sødt i sky og Her kommer Jesu dine små, sum hann so meistarliga hevði lagt til rættis fyri fýrarøddað gentukór. Tað seinna var við

mær! Tað er sami hugsunarháttur Kingo hevur í sinum kenda, vakra langafríggjadagssálmi: Gakk undir Jesu kross at stá? har syngur hann í einum av ørindunum: Hann mína vegna kendi tá at Guð var farin burt

kærleika, uppá Jesus. Tann illgerð, misnýtarin hevur gjørt, kostaði Guds soni lívið, samstundis sum Jesu deyði á krossinum veitir heilsubót. Rósan er sett mitt ímillum alla líðing ? mitt ímillum tornir!

sigur tað soleiðis: Lat akker falla! Eg náddi havn - Farvæl, tú brúsandi bylgja! Eg trygt meg leggi í Jesu favn, Hans sum mær her vildi fylgja. Og kendar røddir meg blíðar kalla, sum akker míni so stilt nú

fyri okkum. Í hansar asvari til Jesus: »Meistari, siga tað«. Sæl eru vit, um vit gera tað og geva Jesu orðum gætur. Jónsvein Bech Hugmóðs tankar út mær rek, Vís mær gløgt mítt egið brek; Fals og øvund

sum fedrar okkara ikki kundu liva undir? Kristin eiga at vita hvat tað merkir ,at vera frelst við Jesu blóði. Gud sendi jú sín egna son, ið ofraði blóð sítt einaferð við alla. Hetta reinsaði enntá samvitsku

stendur eina aðrastaðni í Halgubók? At runnið hevur annað blóð, sum »talar betur enn Ábels«. Tað er blóð Jesu Krists. Hvat man tað tala um? Jú, um náði og bjarging, um Guds ósigandi kærleika til okkum annabørn

so sat hann eisini sum kongur Ísraelsmanna. »Men doyr hveitikornið, tá ber tað miklan ávøkst«. Við Jesu deyða á krossinum stungu skot seg út um lond, og menniskju kundu taka nýtt upp, sum ikki bara var