Tað er ikki føðin, søgdu friðingarfólk, tað er byrsan. Tá tann seinasti fuglurin var um at geva upp ond, samdust báðir partar um, at hann skuldi fáa frið. Hann skuldi hvørki skjótast ella hungrast. Lívleysu
óivað ligið fyri teymi, tí varð róð um borð. Áleiðis við Frelsunarherinum Veðrið var gott, og eingin ond rørdist. Ein motorbátur sleipaði “Norðlýsið” suður úr Borðoyanesi. Hetta var neyðugt, tí hetta var
hondum tað bant teir við bondum, ið rukku so víða, sum verøldin rann. Og tíðin hon blásti við gandandi ond á lív ið varð livað á bø og við strond, ein óskrivað søga, ein orðleys røða um fólkið her livdi skapaði
lívið týnir, okkum broytir forløg fræg. Meðan Magnus stillur svevur millum síni kæru fleir, deyðin ond hans til sín dregur, og vár Magnus er ei meir. --- Magnus góði vit teg sakna, vit teg elskaðu hvønn
islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…”. Som en af de implicerede i kunststriden – vistnok på de ondes side, finder jeg det uhyre vigtigt at indskyde, at der ikke har [...] sammenligne med den man finder i visse islandske sagaer. Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler…". – Jeg har fremdeles meget svært ved at se morskaben og synes ikke, at kunststriden overhovedet
håndfaste, der udspiller sig i visse islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler. Men nok om det. Striden har naturligvis undret mig. Jeg fatter ikke en brik. For jeg har gennem
håndfaste, der udspiller sig i visse islandske sagaer – Njals Saga, eksempelvis, hvor de gode dør og de onde ler. Men nok om det. Striden har naturligvis undret mig. Jeg fatter ikke en brik. For jeg har gennem
við Sambandsflokkinum, Javnaðarflokkinum og Fólkaflokkinum, ið sá dagsins ljós í 2004, gav upp ond mikudagin. Fólkaflokkurin vildi ikki taka undir við fíggjarkørmunum fyri komandi árini og tók seg
inum eisini máttu fyrihalda seg til, varð greitt, tá fólkaatkvøðan varð útskrivað. Tey hildu ondini – líka til Anfinn Kallsberg, Fólkaflokkinum líkt, punkteraði møguleikan fyri einum s
Tú hevði givið upp ond, tá ið eg sá teg. Tú lá har so friðsælur eftir langa sjúkralegu, og sárini vóru svunnin. Elisabeth segði: »Babba hevur fingið hendur sínar aftur.« Hon sá hendur tínar Torkil. Tað
