»Bíða eftir Godot«. Men hvør er hesin Godot? Tað fáa vit ikki at vita. Vit bíða eftir frelsuni, at Gud skal straffa øll tey, sum vit ræðast, vanvirðia og hata. Vit lata okkara lítla dreym upp í hendurnar

okkum at enda minnast undanfarnu ættarlið, sum tóku hesu mongu umrøddu stig, vit lýsa yvir teimum Guds frið. Samstundis takka vit tykkum, ið tóku við, sum hildu áfram í teirra anda, sum vanligt er her

rin vil ikki eksperimentera við Føroya fólki, hevur avdúkað eitt satt trauma hjá tjóðveldisfólki (Gud viti hví). So stórt, at løttu pennarnir hava havt tað brennandi nátt sum dag. Kjakið hevur snúð seg

Høvdu teir havt makt, sum teir hava akt, so veittraði Dannebrog framvegis á Tinghúsvøllinum. Men Gud havi lov, so finnast menn, sum líta á Føroyar, føroyskt og fólkið, sum her býr. Áki Andreasen

sum kemur, eins og hann, Simun av Skarði, gjørdi, tá hann segði: Eg nígi tí niður í bøn til tín, Gud: Hin heilagi friður mær falli í lut! Lat sál mína tváa sær í tíni dýrd! So torir hon vága ?av Gudi

av hesi orsøk leggur hann sektin á. ? Vit hava onki at óttast fyri hava vit okkara viðurskiftir við Gud í lagi, sigur Faruk og sýnir so tíðuliga, at hann óttast einki her í heimi. Hvørki vánaligar pengavánir

eyga, ikki tú tagnar við nakrans deyða, tó lat ikki tíðina fara burtur bert í stríði, lít tað vakra í Guds nátúru fríðu, tí einki, einki tú við tær fært í mold, frø teg yvir stjørnur og blómur her á fold.

sniði, sum tað hevur í hesi bókini«. Sætta vers í týðing hansara av sálminum »Op, al den ting, som Gud har gjort« ljóðar so: Hvat gat eg sagt, tá eygað sær; hvør stjørnuherar leiftra, hvør allar brosa blítt

er eitt ættarlið, sum langt síðani hevur góðtikið, at heimurin er absurdur, og at tey hava dripið gud. Men tey leggja ikki so nógv í tað, tí tey hava lært at liva við ringari samvitsku. Tey tíma ikki at

kristin og muslimar - um ikki øll runnin av sama bló:i so kortini í upprunaligu trúnni vi: áliti á sama Gud og Skapara. Nú skal eg ikki gera meg klókan uppá gudfrø:i og tílíkt liggjandi á væl hægri stø:i, enn