svenskt orðatak sigur: »At doyggja tá man hevur tað gott, kann bert vera gott«. Vit vóru barndómsvinir. Foreldrini vóru Lisa og Anker Thomsen. Heim teirra var altíð opið fyri okkum. Minnist aftur á mangar [...] men brádligi deyði kemur altið sum eitt sjokk. Ringt er fyri okkum vinum, men hvaðna verri fyri børnini, sum tó heldigvís eru við at vera vaksin og við at kunna standa á egnum beinum. Arnbjørn fekk ein [...] botninum sum onki«. Tá var lívsleiðin løgd. Føroya fyrsti froskmaður var ein veruleiki. Barndómsárini vóru ljós og lukkulig, og fóru við kaving á sjónum í svimjibuksum og føroyskari troyggju. Líka frá fyrst

hann yvir garðin. Á sumri í 1998 valdi Óli Kristian at lata festið til okkara. Tá helt hann, at árini vóru vorðin so mong, at yngri kreftir áttu at taka yvir. Hóast hetta var hann virkin sum fáur líka til [...] tá ið hann hevði sæð at onkur trupulleiki var við ávísum kríatúri. Sjálvt um vit vistu, at árini vóru har, er tað í dag torført at ímynda sær, at vit ikki hava hann millum okkum longur. Óli Kristian var [...] og í samband við aðrar sosialar samverður. Her fingu vit mangan frágreiðingar frá túrum o.ø. sum vóru væl gjøgnumhugsaðar. Hesi seinastu árini var Óli Kristian byrjaður at gera meira av, at fara túrar

líta aftur á tíðina saman við Árna. Eisini teir mongu túrarnar, tá vit høvdu konurnar og børnini á vitjan, tá vit vóru á verft í Danmark og í Íslandi. Her blivu knýtt vinarbond, sum vit eru sera glað fyri [...] eisini vera skemtingarsamur og dugdi væl at taka til. Hann tosaði mangan um síni kæru heima, og børnini stóðu hansara hjarta serliga nær. Hann hevði stóran áhuga í øllum, sum rørist í náttúrini. Dámdi

og hvørs hjarta veruliga brendi fyri at gera russiskum sjófólki lívið lættari og gott, meðan teir vóru í Føroyum og í føroyskum sjóøki. Fólk sum heild, og bindiklubbar og sjómanskvinnuringar kring alt [...] viðurskiftum. Hon hevur verið hansara akker og besti vinur, og eg veit, at fyri Árna var Marianna alt. Børnini og abbabørnini hava eisini altíð staðið hjartað hjá Árna nær og var hann ikki sørt erpin av teimum

vit liggja? Um hetta sama mundi legði Álvur Zachariassen árarnar inn, og tíð hansara var komin. Børnini syrgja ein góðan pápa, abbabørnini ein góðan abba, familja og vinir hava mist ein góðan vin. Tann [...] til 1996. Hansara stóri áhugi var at menna Klaksvík á øllum økjum, og eitt av hjartamálum hansara vóru havnaviðurskiftini, og leikluturin hjá honum í nærumhvørvinum eigur ongantíð at verða gloymdur. Hann

vitja umborð á skipunum, sum lógu inni fyri veður. Hetta vóru serliga enskir ella norskir bátar í 60´unum og mitt í 70´unum. Man kann siga, at okur vóru fríir fuglar og sluppu at passa okum sjálvar og gera [...] Enni. Teir róptu ”hey kemur tú at spæla” og síðan tann dagin vórðu vit vinmenn fyri lívið. Drongirnir vóru brøðurnir Virgar og Arvid Nilssen, sum búðu góðar 100 metrar uttanfyri húsini hjá ogum á Tvørabakka [...] alt lívið. Tú visti altíð hvar tú hevði Virgar, og hann segði akkurát tað, sum hann hugsaði. Okur vóru sum dreingir flest, men kanska eitt sindur meira buldraligir enn hinir, men alt var óskildugt og tað

r og eg fór á hondarbeiðaraskúlan í Haslev. Vit sóust av og á, vóru altíð so fegnar tá vit møttust. Men so fór Randi heimaftur, tað vóru ymiskar hóttanir um kríggj, og tey heima ynsktu tað so. Eg kom heimaftur [...] blíva nummar 2, men seinra ári blivu vit Føroyameistari. Minnist enn hvussu stoltar og glaðar vit vóru um hendan sigur. Síðani fóru vit báðar til Danmarkar, Randi fór á Diakonissestiftelsen, har hon hevði [...] vit báðar aftur her suðuri í Havn, Randi í Torfinsgøtu og eg á Argjum. Tá sóust vit rættuliga ofta, vóru í føðingardag hjá hvørjum øðrum , umframt tá okkara børn høvdu føðingardag. Vit høvdu nógv í felag

sjavsborð saman, og vóru vit so fýra íð spældu. Finnur skemtaðist sum vant, og var spentur um spælið. Soleiðis minnist eg Finnur. Sum ein, ið vildi spæla í lívinum, saman við teimum sum vóru rundan um hann [...] eisini um kynstrini hjá ymiskum monnum at fortelja, millum annað pápa sínunm Martin Joensen. Samdir vóru vit báðir at kynstri at fortelja søgur úr lívinum var eitt virðismikið kynstur at duga. Og báðir royndu [...] gerast, var tað hann ella eg sum kom við einum uppskoti at loysa eina uppgávu. Hóast at bylgjurnar vóru høgar mangan, so virdu vit avgerðina hjá hvørjum øðrum og hartað var ikki. Arbeiði var arbeiði, og

so leingi sum man sat niðri. Hetta eyðkendi eisini heimið hjá tær, tá tú búði í Klaksvík, meðan børnini vóru smá og tøtt, har tú arbeiddi í Sparikassanum um dagin og umframt alt vanligt húsarhald eisini [...] fyri ymisk feløg, har umframt settist tú ikki aftur, tá kvøldskúlarnir byrjaðu. Eisini gongutúrarnir vóru nógvir, og alt gekk sum smurt, júst tí tú dugdi at leggja tær alt til rættis. Síðan tú flutti til

tær hvønn einasta dag – sjálvt um eg mangan segði tær tað. Børnini elskaðu teg, og mangan lovaðu foreldrini olmussu tá tú hevði frí, og børnini tí ikki vildu í barnagarð. Har yviri komu øll at kenna teg [...] ringt at siga tær eitt seinasta farvæl. Tú vart eitt ynskibarn, og eg minnist, hvussu glað vit øll vóru, tá tú kom í verðina. 20 ár eru ímillum okkum báðar, so sjálvsagt minnist eg tíni barnaár, sum um [...] og sárbar. Tú vart lítilátin og góð. Tú hugsaði altíð um tey veikastu, og serliga góð vart tú við børnini og øll djór og tey við teg. Tú setti røtur í móðirlívið og vaks til tað vænastu rósu. Tú vart so