Fløtum, sum ætlandi skuldi vera einsamallur framherji. Tað var tó ikki nakað, hann fekk boð um. - Nei, eg fór niðan sjálvur. Eg var eitt sindur ótolin, men tað hevði ikki nógv upp á seg, staðfestir fryntligi

Fløtum, sum ætlandi skuldi vera einsamallur framherji. Tað var tó ikki nakað, hann fekk boð um. - Nei, eg fór niðan sjálvur. Eg var eitt sindur ótolin, men tað hevði ikki nógv upp á seg, staðfestir fryntligi

uppskotið hjá runavíksmonnum, men eg havi síðani fingið so nógvar áheitanir, at eg kundi ikki siga nei, sigur Tórbjørn Jacobsen umleið klokkan 10 mikudag fyrrapart. Tórbjørn Jacobsen vísir til eitt citat

hevði fingið nøkur ordans høgg, sum tú málbar teg. Hava høggini verið fleiri og ógvusligari nú? - Nei, soleiðis kenni eg tað ikki. Fyrstu árini í starvinum valdi eg ofta at svara øllum ákærunum. Fer tú [...] byrðar á seg og arbeiða meira. Men tú heldur ikki, at tit vístu ov lítla virðing fyri serfrøðini? - Nei, ikki í hasum málunum. Vanliga skulu vit tó brúka serfrøðina meira og hava virðing fyri búskaparfrøðini [...] hevur sum aðalmál at steðga fólkafráflytingini, sum enn stendur við – hevur tú so dugað nóg væl? - Nei, tað kann tú siga. Eg, og øll hini, sum hava ábyrgdina av øllum útjaðarøkjunum í heiminum, hava ikki

Johannesen, spurdi meg, um eg hevði hug at fara til Føroyar at spæla hondbólt. Eg segði beinanvegin nei, tað vildi eg ikki, og so bleiv ikki meira um tað, greiðir Lotte Sørensen frá. ? Men so fekk eg ein [...] í januar 1997 kom eg so til Kyndil. Tá hon sat í flúgvaranum á veg til Vágar, hugsaði hon bara: Áh nei, hvat er tað, eg geri, men síðani hevur hon ikki iðrað seg um, at hon kom til Føroyar. ? Tað var sjálvandi [...] hava so lætt við at rópa eftir dómarunum, men um tú spyrt, um tey sjálvi hava hug at døma, svara tey nei. Lotte heldur tað vera spell, at dómararnir skulu finna seg í so nógv. Hon sigur, at í Danmark skalt

kunnu vænta ein niðurstøðu aftan á kreppufundin hjá Javnaðarflokkinum nú klokkan 13, so er svarið nei. – Onkur kalla tað ein kreppufund. Men talan er bara um ein vanligan tingbólkafund, sum vit hava so

um at fara til lækna, men eg tordi ikki, tí hvat nú um tað var okkurt. Og so var eg skjót at hugsa “nei tvætl, hatta hevur einki upp á seg, har er einki” sigur Ruth á Plógv og ristir eitt sindur við høvdinum

hugsað mær at flogið aftur, men til tað søgdu teir einki ítøkiligt. Men í 2008 fekk eg eitt endaligt nei um at flúgva. Eg gekk til skanningar regluliga, og har vóru eingi tekin um afturstig, men læknarnir [...] verið so treiskur, so hevði eg ongantíð fingið pappírini aftur. Tað nemmasta hjá læknunum var at siga nei, men eg valdi at kempa. Bæði endurvenjing og við at seta trýst á læknarnar, sum ongantíð komu við eini

av við meg sjálvan, at nú skal eg ganga, til tað er meir enn mótbrekka. Tá gangi eg móti Vaðhorni. Nei, eg steðgi á aftur. Nú var eg illa fyrikomin, kavin upp á hálv lørini, einsamallur á fjøllunum eina

var tað sama enn. - Men hesuferð, eg ringdi var øðrvísi. - Á Landssjúkrahúsinum søgdu tey ikki bara nei , men tey søgdu enntá kortanei til at senda sjúkrabil. - Eg spurdi, hvat eg so skuldi gera? Jú, eg