bygdir, tá hann var í yngri árum. Jú, vit hava havt tað gott saman og eg kann minnast á ta tíðina, tá eg gekk á Skúlanum á Trøðni og hvussu væl hann dugdi at síggja tørvin hjá okkum, sum ikki eru fullfør og [...] Danmarkar í skúla, so hetta var ein stórur lætti hjá teimum. Ditlev var á Skúlanum á Trøðni líka til 1991. Hann fór tá frá av tí at heilsan var farin at bila, hann var tá 69 ára gamal. Eg havi havt samband við [...] altíð við tí góða orðinum. Tá eg kom á skúlan í 1983 tók Ditlev ímóti mær, hann kom smílandi ímóti mær og ynskti mær vælkomnum á skúlan og vísti mær runt, vísti mær á skúlastovuna, har eg skuldi vera. Tað

altíð ein heilsan okkara millum. Triðja jóladag ringdi eg oman til Einar og tosaðu vit um arbeiðið, sum vit skuldu gera saman eftir nýggjár. Seinastu orðini, ið hann segði áðrenn hornið bleiv lagt á vóru, [...] skuldi bara ikki verða so. Ein stendur spyrjandi, men sum orðatakið sigur: eingin veit á morgni at siga, hvar hann á kvøldi gistir. Hetta kann enn einaferð staðfestast. Vit, sum kendu Einar, hava mist nógv [...] Einar var føddur 27. januar 1942 á Akureyri í Íslandi og kom hann til Føroya, tá byrjað varð at borað í Lopra, har hann kom at kenna Marin, sum seinni kom at verða kona hansara. Eftir stutta tíð flutti

in og sat eitt tíðarskeið sum varamaður á tingi. Hann sat eisini í Hvalvíkar bygdarráði. Eirikur var góður at heita á. Var altíð til dystin fús, tá ið á stóð. Á flaggdegnum og bygdastevnum var hann vanur [...] bæði við føroyskum og norskum skipum. Hann gavst við sjólívinum og fór at arbeiða á landi. Tey seinastu árini fór heilsan at bila, og mátti hann tí gevast í føstum arbeiði. Eirikur var virkin í politikki [...] sum stuttleikaðu sær óført, tá ið Eirikur var á pallinum. Eirikur bleiv rættiliga sjúkur fyri uml. einum ári síðani. Eg og konan vóru og vitjaðu hann á Landssjúkrahúsinum. Tað var tann sami Eirikur. Byrjaði

barna­upp­­vøkstrinum. Segði frá søgum, hon hoyrdi hjá abbanum á segl­hús­loftinum, um virksemi á Høgabóli, og hvussu brøður hennara settu dám á gerandisdagin. Skúlagongdin hjá Bjarnadal var sum hjá børnum [...] aftur á minnisríkar summar løtur, og geva førn­ingin víðari til næstu ættarlið. Hon var sera røkin, og henni lá nógv á hjarta, at tað, sum hon hevði ábyrgdina av, skuldi ongin kunna seta ein fingur á. Somuleiðis [...] hevur sett síni spor – bæði á ein og annan hátt. Foreldur hennara vóru Dagmar og Hans Andrias Nielsen. Hetta vóru dugnalig og evnalig fólk, sum góðu mammu míni góða grund at byggja á. Hon var elst av 9 systkj­um

ið trýr á Sonin hevur ævigt lív«. Og lat tað so vera okkara alra heilsan til Elly-ommuna handan evstu sýn og teimum nærmastu til troyst og ugga. Friður verið við minninum um Elly-ommuna. Vit á Ternuryggi [...] drekkamunnum afturvið avsvalandi, vinsomum og skemtingarsomum práti og brosum, ikki upp á hennara treytir, men upp á okkara treytir í tí og tí løtuni. Elly var til tað seinasta klár og við uppá tað. Tað [...] verið okkara millum. Mannalív sínamillum snýr seg m.a. um samskifti, um lívið her á fold saman við hvørjum øðrum upp á gott og ónt. Og í so máta hevur lívið saman við Elly verið yvirhøvur ómakaleyst og

fiskitúrarnar á Skálafjørðinum, sum ofta vóru spennandi og ríkir. Finnbjørn var góður við meg, tað visti og kendi eg altíð. Friðarligur sum hann var, so dámdi honum ikki at tosa ov nógv, men lýddi nógv á og lat [...] tey fyrstu 19 árini av sínum lívi, síðan á Strondum í sløk 25 ár og eftir tað í Havn seinastu 10 árini. Hann arbeiddi runt um í landinum og tú kundi møta honum á nógvum ymiskum støðum ígjøgnum ári. Tað [...] umframt familjan í Havn og Rituvík. Finnbjørn hevði eina trúgv á Harran sum var stillfør, men sterk og sannførandi. Meg minnist so mangan Finnbjørn á aftasta beinki í Kelduni, har hann lurtaði og sang við. Tað

heintað heilivág, tí heilsan var farin at bila. Men sum hann sjálvur helt fyri: Men tað man fara at ganga. So skuldi ikki verða. Hans Oluf andaðist umborð á egnari skútu og úti á tí, sum hann, sum unglingi [...] uppá. Hans Oluf var heilt frá barnsbeini av hugtikin av sjónum. Minnist mangar summarferiur norðuri á Norðtoftum, tá ið vit sum børn spældu í fjøruni ella í ánni. Hans Oluf var altíð tann, sum bygdi bát [...] veruliga høvdu ein, sum kundi stýra okkara vesaligu sjálvbygdu skútu. Í skúlaárunum kom Hans Oluf ofta inn á gólvið hjá okkum í Nólsoyar Pálsgøtu at vitja. Hann vildi altíð hava at vita, hvussu Julianna fastir

eg sá Hans Petur, var í Eysturgrønlandi. Vit vóru á hvør sínum báti og sigldu tætt fram við hvørjum øðrum. Hans Petur stóð á dekkinum og dró nót um borð á »Strømnes«. Hann veittraði til mín og smíltist [...] og systkin hansara, má Harrin styrkja tykkum í tykkara stóru sorg og sakni. Hans Petur fór til skips á ungum árum. Fyrsta túrin var hann við »Morgunstjørnuni« og síðani fór hann við »Strømnes«, har hann [...] ? ikki vardi tað okkum, at hetta var seinastu ferð, at vit sóust, og at hetta var seinasta heilsan okkara millum. Eg eri sera takksamur fyri, at tað eydnaðist mær at koma heim til jarðarferðina og siga

húsini. Tjøldur høvdu reiður undir vindeygunum og vóru so spøk, at tey ótu úr hondunum á teimum. Helge velti eplir á hvørjun ári, uttan nú í seinastuni, og væl fekk hann tey at vaksa. Í hesum døgum leita [...] stóru hvíld-ina. Helgi var ein av okkara bestu og hollastu stuðlum. Fyri nakað av tíð síðan fór heilsan at bila, men Helge tók hetta sinniliga og væntaði og vónaði, at hann fór at vinna heilsuna aftur [...] vælkomnan okkara mill­um. Helge og konan Marin búðu í einari perlu av Havn­ini. Nevni­liga ovast uppi á Sunds­vegnum, har tey at kalla høvdu eina oasu kring húsini. Helge gleddist yvir ymis­leikan í náttúruni

25 rík ár, har Henning var ein av okkara bestu og hollaðstu stuðlum. Fyri nøkrum árum síðan fór heilsan at bila, men Henning tók hetta sinniliga og vantaði og vónaði, at hann fór at vinna heilsuna aftur [...] eitt ættarbregði. Frásøgukynstrið dugdi hann sum fáur, og mangan hava vit sitið sum í lestri og lýtt á Henning, tá hann hevur greitt frá onkrum áhugaverdum. Ella tá vit hava sitið í skellilátri, meðan hann