at trupulleikin við fráflyting loysir seg sjálvan, um føroyingar bara eru nóg góðir við landið. Fái meg ikki til at taka slíkt í álvara. Vit eru øll góð við okkara land, og fosturlandskærleiki er eitt útmerkað

fáa eitt ph.d. starv á Århus Universiteti, sum snúði seg um sjósirm. - Tað var akkurát nakað fyri meg. Fyri føroyingar er sjósirm ein partur av gerandisdegnum. Vit hava so nógv brim, sum brýtur alla staðni

veit føroya fólk ikki, hvat hetta kemur at kostað, og hvat vit skulu vænta í tíðini,sum kemur. Lat meg koma við nøkrum heilt ítøkiligum peningaligum viðurskiftum, sum eru ein beinleiðis avleiðing av avgerðunum [...] land ofrað so nógv fyri so lítið í mun til Russland. Ikki nær námind hesum upphæddum. Og um tú spyrt meg, so eri eg líka so keddur, og líka so sorgarbundin um støðuna, sum flest øll onnur. Ikki tí eg bara

ella viðmerkingar, sum møguliga koma at vinna frama á tingi – um eg verði valdur. Tað hevði glett meg at frætt frá tær og skal eg lova tær, at hetta er í trúnaði, um tú ynskir tað! Tú kanst senda mær uppskot

skjótt farna valskeiði. Tá ið heitt varð á meg um at stilla upp til býráðsval, bar eg meg undan, men aftan á at hava hugsað meg um, játtaði eg, tí eg haldi meg hava nógv at arbeiða fyri í kommununi. Og

bankaendurgjaldið gjørd. - Tað eydnaðist, men í hørðu tingingunum við Kallsberg, noyddist eg at geva meg nógv á búskaparliga økinum. Atfinningarnar móti avtaluni frá 1998 vóru sakligar, tí Føroyar vóru ikki

oftani ta fyrstu tíðina eftir, at vit høvdu verið á háskúlanum. Tú ringdi onkuntíð til mín, og bað meg koma at vitja. Einaferð fyrislerdi tú, at vit skuldu fara á Skarv at møta føroyingum. Vit komu inn

m sótu við kreppuborðið, var í 1993, tá ið Sosialinum í veruleikanum var farin á húsagang. - Fyri meg er sølan í dag ein heilt serlig løta, tí eg var ein av teimum, sum sótu við kreppuborðið, henda lagnudagin

avloysaraloysn, eftir at HB hevði sagt Kristján Guðmundsson og Jóannes Jakobsen úr starvi. – Tá tú spyrt meg, so vóni eg, at eg eri venjari hjá HB næsta ár, og tað fáa vit vónandi upp á pláss skjótt. Eg vil hetta

ein rættiliga vónbrotnan venjara, tá vit eftir dystin skiftu orð við Sigfríð Clementsen. - Spyrt tú meg beint nú, so eri eg bittur um tapið. Vit stýra øllum fyrra hálvleiki, men vit gera tvey stór mistøk [...] síggja. - Og tekur tú samanum og hyggur at, hvørjum vit spæla ímóti, so er hetta eisini flott. Spyrt tú meg í morgin, so eri eg sikkurt nøgdur um dystin, men beint nú er vónbrotið stórt, segði venjarin, áðrenn