høvuðsborg landsins. ##med5## ##med4## Fyri einari fjerðingsøld síðan – í 1998 – rendu vit okkum í hvønn annan. Í sama gesjefti. Á Føroya løgtingi. Tá var eg eisini smittaður við hesi herviligu sóttini, sum politikkur

handilin, komu so inn til Mandrup Christensen slaktara í Ringstedgade 50. Vinmaðurin fór beina kós til annan soldátin, men Otto biður hann lata seg sleppa at tosa við hann. Otto segði seg duga betur at tosa

tjóðskaparligu bardúnurnar ein viðfáningur, tað snýr seg í samskiftinum bert um at skilja hvønn annan av praktiskum orsøkum. Tað kann - ikki minst umborð á skipum - vera ein fyrimunur. Sum fráleið gleið

gingið beint undan okkum og eru á lívi og minnast. Verja vit dráp og oyðilegging? Og kenna vit mein í annans bein? Megna vit at síggja onnur menniskju, fólk og tjóðir sum okkara næstar, brøður systrar? Hugsa

sjónina. Alt tóktist so friðsælt. At koyra eftir Sandarfløttinum yvir í Traðir var sum at koma í ein annan heim – neytini, fløtan, bøurin, hamarin, fossurin, áin, mølheyggjarnir og so tann stóri sandurin.

loyvi at ala. Tó er so stór politisk mótstøða ímóti hesum, at vit mugu royna at meta um hetta virði á annan hátt. Og her nýta vit hagtølini frá Hagstovuni fyri roknskapir og lønir. Vit rokna eitt vanlig avkast

torført. – Samanhaldið í flokkinum var ikki gott, og mann føldi væl, at vit høvdu ikki valt hvønn annan, og vit høvdu heldur ikki møguleikan at velja onnur. Vit skuldu eisini brúka nógva tíð saman tey fyrstu

Eg vænti ikki, vit høvdu klárað tað sama, um vit høvdu verið ein almennur stovnur. Tað gevur ein annan anda og dynamikk, at vit eru sjálvstøðug, og vit nýtast ikki at spyrja nakran eftir, hvørjum verkætlanum

løgmaður best umtóktað landsstýrisfólkið, Bjarna Kárason Petersen, úr starvinum - hví fekk hann ikki annan landsstýrissess og onnur ódugnalig landsstýrisfólk út? Onnur vórðu glað, endiliga hendir nakað við

kristnu halda jól á tann hátt, at farið verður í kirkju jólamorgun. Seinni um dagin vitja tey hvønn annan og ynskja gleðilig jól. Tá fæst eisini ein biti. Tíðliga, áðrenn tað lýsir fyri degi, ganga tey ungu [...] Páskanátt um trý tíðina er loyvt at byrja at slakta. Tá verður matgjørt og fólk vitja inn til hvønn annan, og alla staðni verður matur settur á borðið. Mong oveta seg á páskum, og tað var ikki óvanligt, at