vøru heim tann vegin. – Vit eru sera fegin um, at verkfallið nú er av. Nú var tað blivið heldur óbehagiligt, tí seinastu vikuna »hava vit ikki selt fyri kølivatnið«, sigur Gunnar Mohr. Høgni Hansen, stjóri

menningartarni, hoyrdi undir “Åndssvageforsorgen”, sum tað kallaðist tá. Bara orðið “åndsvag” er óbehagiligt at siga hart í dag. Eisini føroyingar blivu sendir niður á stovn, tí ser- og “åndsvage”forsorgin

frá sonevndum ”pro-Palestina”-fólkum gjøgnum sosialar miðlar, so kendist hetta faktiskt nokkso óbehagiligt. Men eg hugsaði – ókey, soleiðis er bólkadynamikkur. Tey eru ung, tey hava kanska drukkið, og tey

panikkur í, og fólk vóru óð, greiðir Hans Eiler Hammer frá. Hann greiðir frá, at hetta var ein sera óbehagilig uppliving. – Eg brúkti nógvar tímar fyri at koma niður á jørðina aftur, tað var ikki fyrr enn á