Tú var ein sólstrála uttan líka, so ótrúliga gevandi, tú hevði eina útstráling, sum vermdi hvørt hjarta, tín kærleiki streymaði á okkum øll, altíð við tí góða orðinum, slík menniskju sum tú eru unik. Synirnir

í sorg tykkara, sum versið so gott sigur tað: Frið lati Eg tykkum eftir, frið Mín gevi Eg tykkum. Hjarta tykkara óttist ikki og missi ikki mótið. Johs. 14:27. Eitt av børninum segði tað so gott , at vit

ringt orð av munni tínum, altíð klárur at lurta, um man hevði nakað uppá hjarta, og at verja ein um tað var brúk fyri tí. Eitt hjarta av gull, eitt sinnarlag so róligt, at man ikki visti av tær, fyrr enn [...] Alt for tíðliga bleivst tú tikin frá okkum. Giftur við tínum ungdómskærleika, elskaði hana av øllum hjarta. Børn var tykkara hægsta ynski, men tað skuldu ganga ár áðrenn tit endiliga fingu tað uppfylt – ein

stórt. Tárini trilla oman eftir kinnunum, tá eg hugsi um teg. Men tú hevur eitt stórt pláss í mínum hjarta, fult vid góðum og ríkum minnum. Eg minnist ofta aftur á, hvussu deiligt tað var, tá eg var lítil

lívsstarv, sum so mangur føroyingur, frá hægstu til lægstu rók, hevur notið gott av. Hennara hugur og hjarta arbeiddu altíð fyri at hjálpa teimum veikastu í samfelagnum, og hon arbeiddi og stríddist altíð móti

gumma og gubbi! Má Jesus styrkja tykkum, nú pápi tykkara er farin frá foldum. Abbi átti Jesus í sínum hjarta, og tí eri eg vís í, at hann situr í himmalinum og hyggur niður yvir okkum við einum stórum brosi

fyri at tit taka tað so tungt , tit bóru alt við tykkum sjálvi. Tú fekst eitt serligt pláss í mínum hjarta og tað plássið er følist so tómt. Elskaða Rebekka, takk fyri alt. Hvíl í friði mín vinur. Jessie

endan fyri at fáa alt at hanga saman, og hon arbeiddi við reingering og øðrum. Petur hevði nógv uppá hjarta í kvøld. Hann er eisini ein sera skemtingarsamur maður og fortaldi um, tá ið buldrini vóru í Vági

Eitt heilt serligt við hesum løtum er at minnast aftur á signaðu borðbønir hansara, har hann úthelti hjarta sítt fyri ásjón Harrans í ákallan, bøn og tøkk. Hann var ein Guds merkis­maður, ein andaligur vegleiðari

heintaði tú styrki. Við hesum orðum vil eg lýsa frið yvir vinkonu mína Oddjó. Anna Hví syrgja man mítt hjarta, tá Jesus elskar meg, og einglar veittra meg mót gyltum strondum? Hví stara man mítt eyga á henda