onnur og vera nakað fyri onnur. Minnast teg standa í sólarglæmuni bjarta familju tíni altíð so nær at hjarta bráðliga dimmu skuggarnir á himli danda og líka so skjótt er sólin farin til handa. Takk fyri góð

skinnið, - svárt eitt lív tú hevur havt. Alt tú ber við tolnum sinni, fær ei heldur væl sagt. Lítla hjarta – meir ei orkar, lívið fjarar burt úr verð. Og tú stríðist enn sum áður, tó at tað mót enda ber.

hugsaði og vildi, men mátti lata tað yvir til hini at spyrja seg fram til tað, sum hann hevði upp á hjarta. Hann hevði lært seg at siga ja við at hyggja upp og nei við at hyggja niður. Hetta kom so stórt

altíð gavst tú eina hjálpandi hond, til tann, ið trongdi til hana. Tú hevði eygað, sum sá, og eitt hjarta sum gav. Altíð hevur tú verið tín egin; tú hevur ongantíð verið bangin fyri at vera TÚ, og hevur [...] fyri hetta. Ein kann bara siga góð orð um teg; altíð hevur tú havt eitt sera gott, vinaligt og stórt hjarta, sum hitaði øll menniskju, tú kom framvið. Tú hevði so stórt hugflog, og var tað á heilt ungum árum [...] hvørja leið tú skuldi taka. Ístaðin fyri at fylgja streyminum og fara á studentarskúla, so fylgdi tú hjarta tínum og fór, sum sagt, á hárfríðkanarskúla, og vann stórt. Sjálvt um vit úr hoyvíkarskúlanum ikki

síggja títt smíl aftur her á fold. Eg fari at sakna teg so nógv, tú hevði eitt so stórt pláss í mínum hjarta, og beint nú kennist tað sum eitt stórt hol er í hjartanum, og tað pínir so nógv, at tað kann ikki [...] tíðum. Hetta er vitnisburðurin eftir Tove. Tove, tú kemur altíð at hava eitt stórt pláss í mínum hjarta. Eg fari ongantíð at gloyma teg og tað tú vart fyri meg, ta tíð eg fekk loyvi til at kenna teg. Eg

hevði eitt smíl. Vit vistu tú troytt var av degnum, vit skiltu tað væl. Tað tungt var fyri okkum, hjarta græt fyri teg. Vit gjørdust til tínar armar og bein, vit gjørdu tað við gleði. Alt fyri at hjálpa

bleiv seinni maður mín. Ja, gott at eiga góð minnir. Vit eru komin nógv á gátt í tykkara heimi, hjartalig og blíð bæði tvey. Vit vóru ofta samdar í okkara práti. Tú var eisini so gávumild, skuldi altíð

royndi at fáa hann at eta sunt og røra seg eitt sindur. Hon var tann fríska, og hevði nógv upp á hjarta og hópin av ætlanum, sum vant. Men tíðliga í 2019 komu boðini um ein ófrættaskugga í hennara [...] kundi vera har, og so brádliga vera farin fyri alla tíð. Tað kendist sum verjan um mítt góðtrúna hjarta splintraðist, tá eg fataði at eisini míni foreldur kunnu doyggja. Babba hevði tosað nógv um himmalin

Sólrun! Góða Jannet, tú vart Sólrun so ómetalig góð vin­kona. Títt elskuliga lyndi og títt stóra hjarta, fløvaði og ríkaði Sólrun til tað allar­síðsta. Aldurnar minka niðri á Sand, meðan øll minnini renna

ígjøgnum alt, sum tú hevði við at gera, at tú vart ein eyðmjúkur persónur. Tey gomlu stóðu tínum hjarta nær, og rættindi teirra var tú altíð klár at verja. Siðsemi var í hásæti, og tað kunnu vit bara hava