Hyggi út gjøgnum vindeygað og síggi gráan koma heim gjøgnum dalin. Leggur seg so tungan um Svarthamrar og tekur seg heimeftir. Malinstindur hvørvur, og skjótt er rokið í Sørpum. Og brestur so í rútin. Eitt kavaæl.
Másarnir, sum hava hokkast niðanvert Fosshyl, gera eitt kast luftini. Vindurin tekur í teir, og teir hava ilt við at halda flognum. Seta seg her og har í Steigabønum. Kroysta seg niðurat. Summir við nevinum upp í lu, meðan aðrir stinga tað undir vongin. Tað eri ikki bara eg, sum kúri slíkar dagar.
Nakrar ær hava ligið í bønum hinumegin. Oman fyri Sarpavegin heimanvert Fossá. Tær hava tikið seg niðaneftir og standa nú við reyvini í veðrið undir garðinum. Síggja ikki út til at hava hug til nakað sum helst.
Kavaælið kemur á tær, og tær hvørva í rokinum, meðan Elis so hugagóður sigur frá, hvussu veðrið er kring landið, sum hann sær tað í vevmyndatólunum á telduskíggjanum í Útvarpinum.
Eg kulsi. Hugurin er ringur, men dagssetningurin er ikki greiddur, og blaðið skal út. So her er einki at gera við. Men tað verður ivaleyst sum hjá Mikkjali á Ryggi, at »av ringum huga eg spinni og slíti favnin títt.«
