Men annað umfar í samráðingunum avdúkaði, at Karsteni Hansen og samráðingarovastanum, Tummasi Magnussen, vantaðu tað neyðuga handalagið. Eftir at fólk hvødu samráðst í dagar og nætur, avdúkaðu teir, at prosent-ramman lá um trý prosent. Hetta kundu teir havt boðað frá langt frammanundan, so boð kundu verið send eftir semingsfólkum longu tá.
? Teir spældu ikki við opnum kortum, og í hesum føri var tað ótaktiskt. Tann vantandi ásannanin hjá Fíggjarmálastýrinum, at neyðugt er við ávísum lønarbata, kann koma at leggja føroyska samfelagið lamið í fleiri dagar - kanska vikur. Og tíðarbilið er - sum altíð - óheppið. Vit hava júst riðið eina búskaparkreppu av okkum, og skulu nú fyrireika okkum til broyttu ríkisrættarligu viðurskiftini, sum landsstýrið hevur stungið út í kortið.
Tann tøka reallønin - tað sum fólk hava at liva fyri - er lækkað eini 25 prosent seinastu níggju árini. Øll fakfeølgini á almenna arbeiðsmarknaðinum góðtóku tá, at lønirnar lækkaður eini 10 prosent fyri at hjálpa tí tóma landskassanum. Við tógvið slit og bit - m. a. við einum aðalferkfalli fyri fýra árum síðani - er tað eydnast at fáa sáttmálarnar upp á tað, teir vóru í 1990.
Tí var kravið hjá fakfeløgunum um at steðga reallønarfallinum skilligt. Høvdu fakfeløgini fingið eitt vet oman fyri prísvøksturin, sum er 4,5%, so reallønin ikki helt fram at lækka, kundi hetta verið tulkað sum ein tøkk fyri, at fakfeløgini vóru at tosa við, tá landið var í váða. Men gakk - framferðin kann nú heldur skírast eitt asnaspark.
