?Tað vera 30 krónur?. Tað klikkir í bilettmaskinuni hjá Lassa og tað klirrar í leðurtaskuni. Dóttir mín hyggur undrandi upp á tann blíðskortaða innkrevjingarmannin, sum beinanvegin blotnar um hjartað. Nei, børn gjalda ikki fyrr enn tey eru sjey, vissar hann okkum um. Ella kanska átta, skundar hann sær at leggja afturat. Barngóður maður.
Sum ein bulmikil dama leggur Dúgvan seg seigliga í stýriborð, smoyggir sær út um brimgarðin og fer so duffandi út í Leirvíksfjørð. Veðrið er gott. Og so slætt, at tað fer ikki dropin úr kaffikrússinum, tá ið eg fari upp og fylli mær uppí.
Salongin er full av fólki. Kvøðuljómarnir sjongra úr hátalaranum. Við bakinum til mín situr ein lastbilaførari í grønari ketildrakt. Ein klaksvíkingur, sum eftir øllum at døma hevur ført mangt tonsið av handilsvørum um Lorvíksfjørð.
?Tú mást heldur fara niður at surra kassarnar fastar?, sigur hann argandi við makkaran. ?Tað eru so nógvar buglir á sjónum í dag?. Tað síðsta er eitt skot til mín. Havnarmannin.
Ein jobbsamrøða hevur tikið seg upp við eitt av borðunum. Ein av landsins fremstu vinnulívsmonnum hevur hitt ein gamlan kenning, sum hann ikki hevur sæð í longri tíð. Stjórin er eftir øllum at døma í elektroniskum ørindum í Norðoyggjum. Teir tosa um heimasíður, og neyvan er Dúgvan sneidd um Galvin, tá stjórin býður sínum gamla kenningi arbeiði. Tað gongur við sjeymílaferð í Cyber Space.
Farsundini fækkast. Um nøkur ár verður kanska landfast millum triðju hvørja oyggj í landinum, og tá kann løgmaður seta seg í bilin á Viðareiði og koyra beina leið til Havnar ? uttan at tala eitt orð við nakran. Í øldir hava farsundini knýtt fólk saman, og umborð á ferjunum krossast gøturnar hjá øllum møguligum fólki. Summi á veg til arbeiðis ella í skúla. Onnur kanska á veg til fótbóltsdyst ella at vitja skyldfólk. Her verður kjakast um fullveldi og onnur stórmál. Tosað verður um familju og leysatíðindi, og søgur verða fortaldar. Fremmandafólk koma á tal við hvønn annan. Fólk sum ongantíð høvdu funnið uppá, at sett seg við sama borð á Kondittarínum í Havn ella í Roykstovuni í Klaksvík.
Tað er hugvekjandi, at samstundis sum vit fáa fast samband, so missa vit sambandið hvør við annan. Teir gomlu krossvegirnir ella møtistøðini, har øll fólk hittast, eru um at hvørva. Neystaveggurin er so gott sum burtur og nú standa farsundini fyri tørni. Í staðin hittast vinfólk og javnlíkar á café, í feløgum, bindiklubbum og samkomum. Tað er eisini hugvekjandi, at samstundis sum teir gomlu alfaravegirnir hvørva, so hevur ein stórur alfaravegur tikið seg upp, internetið. Har hittast øll. Øll sum hava ráð til internet. Eisini har fært tú samband, uttan at hava samband.
Nú er tað so lætt at framhevja alt tað góða við farsundunum, tá ið tú býrt í Havn. Var eg norðingur ella vágamaður var hesin teigur kanska heldur um tær mongu ótespiligu ferðirnar um sund og firðir. Um ta leiðiligu bíðitíðina, avlýsingarnar, sjóverkin, tey fløddu wc-ini. Hugni og sjarma vera neyvan góðar grundgevingar fyri at varðveita sjóvegis sambandið.
Tá Stórabeltsferjurnar sigldu sín síðsta túr, stóðu fólk mín sann á keiini í Korsør og grótu. Eg vænti ikki, at tað fella so nógv tár, tá strandfaraskipini kanska eina ferð sigla sín seinasta túr um Vestmannasund og Leirvíksfjørð. Og gott er tað. Hinvegin skuldi tað ikki undra meg, um onkur stuttlig søga, sum tú einaferð hoyrdi í góðum selskapi í salongini á Dúgvuni fer at renna fram fyri teg, tá ið tú í einsemi stýrir niður í tað svarta holið. Tá kanska tú hugsar: tað var nú ikki so galið kortini.
