Tá eg tíðliga, heilt tíðliga á morgni fari til arbeiðis, til gongu, altíð í myrkri og sum oftast í illveðri, er lítið annað at hugsa um enn at skunda sær, áðrenn næsta ælið herjar á.
Men so ein morgun, tað var fyrst í februar, lortaveður sum vant, hoyrdist fuglur láta og syngja í trøunum við ringvegin. Tað var fløvandi. Ikki nakar várboði, várið kemur ikki enn á sinni, men kortini boð um onkra jaliga broyting.
Fuglin hava eg hoyrt næstan hvønn morgun síðani. Havi eisini sæð hann eina ferð uppi millum greinarnar. Síðani eru fleiri fuglar komnir at syngja við sínum nevi.
Nú láta fuglar ikki fyri at gera lívið lættari hjá okkum, sum skunda undan hvirlunum millum ælini.
Fuglasangur er deyðshóttanir og paringarkall. Allir fuglar, sum syngja, eru ófrættafuglar, feigdarfuglar. Teir bjóða øðrum fuglum av.
Tí fuglar láta og syngja fyri at ávara og styggja aðrar steggjar. Og teir láta og syngja fyri at fáa ein annan fugl av hinum kyninum at para seg við og fáa ungar saman við. So sangurin av fuglanevi livir so leingi lív er.
Hesir smáu songfuglarnir hava ein ótrúligan seigan lívsvilja. Teir lata hvørki myrkur ella óveður kúga seg ella syfta seg av greinini.
Har uppi í naknu greinunum, fingradansinum í hvassa vindinum, sita teir bara og láta.
Eina ferð, eg var í Keypmannahavn, og sum vant búði skitnu megin høvuðsjarnbreytarstøðina, sat ein lítil fuglur uppi yvir durunum hjá narkomanunum og hinum neyðardýrunum, Hann sang og sang. Hvønn morgun og hvønn dag, sat hann har einsamallur og sang. Og sangur hansara hoyrdist væl í øllum meldrinum av bilum og bussum og bláum McCloudýlum og skeivum og fullum uttangarðsfólki.
Eftir at eg byrjaði at skriva hesa fuglafrøðiligu pinkuphdritgerð, havi eg lisið, at vísindafólk hava kannað og prógvað, at fuglar láta ella syngja øðrvísi í býum enn í skóginum. Teir syngja harðari og tí eisini snjallari í býnum. Ikki bara allur gangurin í býnum, men eisini byggingin, tey høgu húsini, fáa fuglin at skrúva upp.
Nógv hava fuglasang sum ringitóna, hart frá, í býnum.
Eg havi annars hitt einasta føroying, sum er eldri enn fýra ár, og sum ikki eigur fartelefon.
Stóð og bíðaði í einum bussskýli í Havn, ikki eftir Godot, hann kemur ongantíð, men eftir leið eitt ella trý, minnist ikki hvør tað var. Hetta var ein av hasum lorta døgunum fyri jól í fjør.
Tá eg kom í skýlið, sat har ein ung genta, 14,15 ella 16 ár, giti eg.
Tannáringurin var ikki úr einum heimi, har tey tosa pent um flatskattin og skattað inngjald og pápa teirra.
Tað sást á klæðunum, á kropsmálinum, ja, á øllum brøgdum.
Vit bíðaðu leingi, vit bæði, har vóru ikki onnur. Ikki tí at bussurin var seinkaður, men tí vit komu hagar millum tveir bussar, og nógv nærri tí, sum júst var farin. Hon skultraði sær í sínum bíliga dýnujakka, sum var vaskaður nakrar ferðir ov ofta og tí ikki hevði nakran lit, sum til bar at seta navn á.
Eina ferð, nú spyr hon: “kanst tú siga mær, hvat klokkan er?”
Eg fór í lumman eftir telefonini: “hon er sjey minuttir yvir hálvgum fýra.”
Løtu seinni kom bussurin.
Hatta var so ein søgulig hending. Einasti føroyingur, sum ikki hevur fartelefon, ja, og heldur einki ur. Sig so tað, ein gráan gerandisdag í krapaevju.
Tað hoyrdi eg ongan fugl syngja um.
