Tá ið vevurin at enda steðgar
og skjúttulin ei longur fram fer
Vil Guð lyfta klæði til síðis
og lata okkum skilja til fullna her
Hví teir gyltu træðrir
eins væl, og tey dimmu bond
Í mynstri, øll høvdu sín leiklut
Í Meistarans fullkønu hond.
Friður verið við minni tínum, frægi frændi.
-----
M.
