Standi við vindeygað og hyggi út á Ringvegin.
Morgun, klokkan er átta. Veðrið illfýsið sjálvandi.
Á Ringvegnum long bilarøð, sum flytir seg so hvørt sum rundkoyringin longri eysturi svølgir. Rundkoyringin á Ringvegnum. Spakuliga, spakuliga tekur hon bilarnar.
Øll, sum sita í øllum hasum bilunum, áttu at verið til arbeiðis ella í skúla nú, nú klokkan átta. Men tað eru tey ikki, tí tey sita í bilum á Ringvegnum.
Føroyingar eiga heimsmetið í at arbeiða niðursetta tíð. Tey arbeiða ikki átta tímar um dagin. Og fáa tí heldur ikki løn fyri átta tímar. Nøkur teirra eru fátæk. Men hava kortini ráð til bil. Fátækramarkið er undir bilinum.
Føroyingar eiga eisini heimsmetið í at koma ov seint til arbeiðis, ja, koma ov seint yvirhøvur.
Føroyingar vóru eisini ov seinir, alt ov seinir, tá djúpi talerkurin varð uppfunnin.
Føroyingar stóðu aftarlaga í halanum, tá krútið varð uppfunnið.
Av ti at eisini tey, sum fáa løn fyri heilan arbeiðsdag, koma ov seint hvønn dag, kunnu vit við akademiskum fyrivarni staðfesta, at nógv flestu føroyingar arbeiða niðursetta tíð.
Tí tað, sum fer av arbeiðsdegnum um morgunin, verður ikki lagt afturat, tá arbeiðsdagurin endar. Løgið, men tá duga øll klokkuna. Klokkan er fýra sharp. Arbeiðsdagurin er lokin. Vit fara til hús.
Tíð er pengar, siga tey. Tóku vit alla tíðina, sum føroyingar koma ov seint, og løgdu hana um til føroyskar seðlar, sum vit síðani fingu vekslaðar til danskar í Tjóðbankanum og løgdu oman á blokkin, var einki undirskot í landskassanum, tvørturímóti og so langt frá tí.
Seinast skrivaði eg um óvanar í hesum teigunum. Óvanar, sum eru til ampa.
Minnist ikki, um nakar svaraði, tá tey blivu spurd um óvanar, tey vildu sleppa av við, at tey vildu sleppa av við tann óvana, sum er at koma ov seint.
Tað er kanska eingin óvani, men ein fólkaskikkur, ein krókur í tjóðarsálini, hetta at koma ov seint.
Eitt tjóðareyðkenni, ein samleiki uttan kreppu.
Og vit, sum duga klokkuna, hava sjálvandi góðar stundir at bíða eftir øllum hinum. Okkara tíð fer eisini til spillis. Men hvat ger tað? Ævinleikin er óendaligur.
Men so, sambært vinnusálarfrøðini er tað ein skarnsgerð at koma ov seint, til dømis at koma ov seint til arbeiðis.
Fólk, sum koma ov seint til arbeiðis, pissa niður eftir bakinum á tykkum, sum ikki koma ov seint. Halda tykkum fyri tað lunkaða váta spott.
Í Føroyum kemur alt ov seint ella er seinkað. Eisini várið. Fyrsti várdagur hevur langt síðani verið, men várið er ikki komið enn. Kanska lukkast tí at koma fyri fyrsta summardag.
Tjaldrið, hasin garterandi og glymjandi og grenjandi flogfenaðurin, sum eins og grágásin er friðaður dag og nátt, friðaður 24/7, kemur tó ikki ov seint, tíverri.
Floglíkindi eru altíð.
Grækarismessumorgun snimma hoyrdi eg tjøldur. Men tjaldrið er ikki føroyskur fuglur. Tjaldrið er turistur í Føroyum, kemur bara higar at venda fyri at vita, um standurin er líka ringur sum í fjør. Tað er hann, og so rýmir tjóðfuglurin undan tjóðini.
Siga vit klokkan fýra, hugsa vit klokkan fimm og so koma vit klokkan seks.
Spakuliga, spakuliga førka bilarnir seg á Ringvegnum. Kobling, fyrsta gir, fimm metrar, kobling, frígir, bremsa.
Tað krevur gott tol at koma ov seint. Føroyingar hava gott tol. Og, sum sagt, heldur seint enn ikki.
Og seinasta kúgvin fær stráfóðurstuðul.
