Ein av síðvetrardøgunum í síðstu viku, eg var á mínari dagligu sálarbøtandi gonguferð í hálvvillu nátúrini í Havn, varð eg við eitt skræddur úr mínum sálarbótartonkum. Har vóru tvey smálomb, nei, har var eitt afturat. Trý smálomb, svørt sum pápin. Hann helt seg eitt sindur burturfrá, arrogantur og sýntist ikki at hava stórvegis áhuga fyri hesum nýggju í fylginum. Hansara arbeiði var langt síðani gjørt.
Nú er tað her, nú er tað komið, tað, sum summi kalla vár, segði eg við meg sjálvan, tí har eingin annar. Eg steðgaði og stóð eina góða løtu og hugdi eftir hesum fyrstu síðvetursboðunum. Ein nógv størri gleðiboðskapur enn hasin veruleikafjari ynskidreymurin nakrar dagar frammanundan, á páskum. Ein veruleikans gleðiboðskapur. Og ikki eitt orð um páskalambið, takk!
Gásarsteggin á stykkinum, eg gangi framvið tvær ferðir um dagin, kom aftur í gjáramorgunin spelandi við nevinum fremst sum eitt spjót móti mær.
Hann tekur fjórðings kúfóður upp á fýra sekund sum einki, fisir og fylgir mær fram við stikinum til hann ger eina skjóta strategiska meting og vendir gartandi við og roynir at flúgva aftur til bøguna. Men veingirnir eru skerdir.
Tvær ferðir um dagin sama ritualið. Altíð árvakin, steggin, eisini klokkan hálvgum seks um morgunin. Hann kemur so nær, at tú sært ljósabláu ringarnar í eygunum.
Eg giti, hann hugsar og físir: pínadoyð, kemur hasin dummi fanin aftur tvætlandi her í morgun.
Í morgun svav hann, sá eg, tá eg kom oman eftir vegnum. So eg fór eina aðra leið fyri ikki at órógva hann. Hann var einsamallur í morgun. Bøgan er farin í gásarhúsið, giti eg. Skjótt verður gult lív á stykkinum. Hvussu nógvir verða teir í ár, gásarungarnir? Í fjør vóru bara fýra.
Og á trøðni vestanfyri eru geitarlombini komin út at skatta heljardýpið. Enn eru tey ikki farin at hoppa um allar geilar, men eru hjá mammuni við húsið. Verðin er stór, so hon má takast stig fyri stig.
Dunnuungarnir koma eisini skjótt, minnist meg rætt. Teir eru sum samdøgursflugurnar. Fáa eina stokkuta løtu í ánni, áðrenn aðrir fuglar taka teir. Nátúran, eisini tann í stórbýnum, stýrir sær sjálvari. Hevði dunnan ongan fígginda, var ikki livandi her fyri dunnum, so nógvar høvdu tær verið. Gæsnar missa ongan unga – fyrr enn á jólum. Eisini tann reguleringin virkar.
Sólin kemur upp millum Stong og Eystnes klokkan sirka hálvgum sjey og fer sníkjandi vestureftir at gera sniðálop á sortan. Hitin er pluss nøkur fá. Síðveturin er komin.
25. flagga vit fyri øllum hesum og okkara einasta stigi á sjálvstýrisleið. Sunnudagur er, tann 25., men tað er fyrigivið arbeiði at vinda í húnar hátt, marsjera og halda røður (bara røðan er skrivað gerandisdag).
Nú síðvetur er við øllum sínum halgidøgum og brotum á halgidagslógina, komi eg at hugsa um ein felagsskap í studentaskúlanum á Akureyri, har eg gekk fyri skjótt hálvari øld síðani. Latínlærarin og nakrir skúladreingir høvdu ein felagsskap, sum teir nevndu Saltatores, haldi eg tað var. Snobbaríið fyri latíni livdi framvegis tá í studentaskúlunum í Íslandi. Fantaseraðu, at tey gingu í latínskúla.
Felagsskapurin, ella klikan, Saltatores, helti seg til eina staðfesting hjá Cicero, á latíni sjálvandi:
“Nemo enim fere saltat sobrius, nisi forte insanit.”
Íslendska umsetingin var soleiðis:
“Einginn dansar ófullur, nema hann sé vitlaus.”
Tað merkir, leysliga týtt, at eingin dansar ódrukkin, uttan tey eru óð í høvdinum.
So tey, sum dansa edrú páskanátt, eru óð í høvdinum.
