Nú síggja vit eisini eitt sindur av landinum innanfyri og upp í Heinafjall ella Heinanøvu, alt eftir hvønn tú tosar við.
Her stendur hann so. Eitt tekin um megi og mátt, sum megnaði at standa ímóti, tá havið fór við tí lendi, sum runda um var. Bæði innan- og uttanfyri. Og til báðar síður.
Men ikki hevur hann kortini fingið frið at staðið óskalaður hesa tíðina. Brýnt verður burtur av alla tíðina, og einaferð verður hann ivaleyst eisini við undirlutan. Kanska uppliva vit tað? Kanska ikki? Hvør veit?
Ikki er hann einsamallur, sum stendur soleiðis við føroysku strendurnar. Teir eru nógvir av hansara brøðrum, sum hava staðið soleiðis í øldir og enn standa og bíða eftir, at vit koma framvið at vitja. Hyggja at. Og ikki minst síggja teir.
Tí ferðamøguleikarnir og vakurleikin í Føroyum er sum fáa staðni. Men vit vita tað ikki. Tað vil siga, at nógvir føroyingar vita tað ikki.
Men møguleikarnir eru har. Nógv eru tey, sum bjóða seg fram at vísa okkum landið. Tað er bara at taka av.
Tað er lætt. Tað er bíligt. Og tað er vakurt.
