Vit fylgja líkið javnan og nú leygardagin verður aftur fólk at síggja á Linheyggi í Oyndarfirði, har oyndfirðingar leggja hamin áðrenn stóru ferðina út í alheimin, tá ið teir sum andi leggja leiðina eftir ljósari støðum, leysir av øllum fysiskum lógum.
Símin andar ikki meira. Hann hevur verið sjúkur í mong ár og á náttartíð á Ríkissjúkrahúsinum fyrr í vikuni smeyg lívið sær ljódliga úr honum, uttan stríð, uttan bardaga. Símin var menniskja í 68 ár. Hansara næstu vóru eisini á sjúkrahúsinum og tey lógu og svóvu søtan, tá ið stóra hendingin fór fram. Tað riggaði einki meira í hansara slitna og pínda likami.
Símin kom til Oyndarfjarðar, tá ið eg var smádrongur og tað var ein stórhending. Tí Símin hevði nakað annað yvir sær enn bygdarmennirnir. Hann var uppvaksin í Klaksvík í einum stórplássi og hevði siglt við norðmonnum og tað eitt annað yvir honum, nakað sum festi seg hjá okkum smádreingjum. Eg fekk hann tætt inn at lívinum, tí tey mongu fyrstu árini í bygdini búði hann saman við mostir míni Edith inni hjá ommu og abba í Hoyriksstovu, og har var eg dagligur gestur.
Og hvønn minnist tú best, tá ið tú er smádrongur. Tað eru tey, sum eru gávumild. Símin var gávumildur og pengar lógu ikki serliga fastir í hansara hondum. Tá ið Símin var komin aftur av skipi, flokkaðust vit um hann. Og í handlinum keypti hann okkum sodavatn og annað gott. Hetta vóru vit slett ikki vanir við, og tit kunnu ætla, at vit vóru fegnir um nýggja mannin í familjuni.
Haldið mær til góðar, tað er øgiliga torført at skriva nakað trist um Símin og eisini nú hann er deyður. Tí Símin var eitt menniskja, sum innihelt so nógv. Frá skyggjandi bjartskygni til svartasta døpurhuga. Úr svartasta døpurhuga til ovfarakæti.
Í góðum lag var einki óført. Og tá lívið tyngdi sinnið var alt ómøguligt.
Og hann broyttist nógv, tá ið Jesus av álvara fór at blanda seg upp í hansara lív. Tað hendi ikki soleiðis á einum vekingarmøti ella undir øðrum mildum umstøðum. Nei, Símin helt seg ikki til miðjuna og tað vóru ógvusligar hendingar, sum fingu hann at prædika. Og hann møtti Meistaranum á deyðastrá fyri mongum árum síðani. Hann lá í koma á einum sjúkrahúsið í Noregi. Og hann var á veg út úr hesum heimi, ferðin gekk gjøgnum ein tunnil og innkomin stóð Jesus fyri honum og vendi honum við og koyri hann mildliga út aftur, aftur til lívið. Hansara tími var ikki komin enn.
Hann var so bergtikin av hesi hending, at allur ótti fyri deyðanum hvarv og vitjaði ikki aftur. Og hann fór at vitna í missiónshúsum um hendan andaliga veruleika, sum nú ikki bara var ein trúarspurningur, men sum hann hevði møtt í egen person.
Og síðan hann møtti sjálvasta Guds soni, hevur hann verið illa sjúkur likamliga og mangan hevur staðið um lív, men Gud hevur ikki viljað havt hann enn. Hann hevði okkurt eftir at útinna her á foldum og hesa náttina fyri nøkrum døgum síðani var verkið útint. Tað var fullgjørt fyri at brúka bíbilskt orðalag. Tunilin kom aftur fram fyri tann stríðandi deyðsmødda og hesaferð varð hann ikki vístur aftur. Hann gekk inn í ljósið og situr allarhelst nú og klórar sær í nakkanum og funderar yvir hvat hetta var fyri eitt lív, hann livdi í 68 ár á hesi einsamøllu klótuni, sum sveimar í alheiminum og fyri okkum enn einsamøll sum heimstaður fyri menniskju. Um lívið er ein dreymur, tað sanna vit ikki, fyrr enn vit eru farin hiðani, men tað er í hvussu er stutt í mun til ævinleikan.
Og vit minnast Símin og eru takksom og fara at sakna tað skeiva eygað, teir stuttligu viðmerkingarnar og eldhugan, sum eisini var ein stórur partur av Símini.
---------
Jústinus Leivsson Eidesgaard
