Tummas í Garði er narkosuyvirlækni á Landssjúkrahúsinum. Hann er júst komin aftur í starvið, eftir at hava røkt starvið sum læknastjóri og varastjóri á Landssjúkrahúsinum, og tí fær hann nú sagt sína hugsan.
Tað snýr seg um, hvussu vit brúka eina hálva milliard best. Er tað rætt, at vit hava fulla tilbúgving á trimum sjúkrahúsum? Tað heldur fráfarni læknastjórin á Landssjúkrahúsinum vera skeivt. Hann saknar politikarar, sum hava rygg til at fremja neyðugu nýskipanirnar, sum skulu til í sjúrkahúsverkinum og staðfestir samstundis, at politikarar ræðast fólk innan sjúkrahúsverkið og tí ikki handla skilvíst.
Og tað er ikki hissini pástandur, hann hevur, at hvørki stjórin og enn minni Heilsumálaráðið ráða í sjúkrahúsverkinum. Men einstakir yvirlæknar. Orsøkina til tað sigur fráfarni sjúkrhússtjórin vera, at tað er so ringt at fáa serlæknar í yvirlæknastørvini, og tá tað eydnast, so leggja øll seg skerfløt fyri teimum og lata teir gera, sum teir vilja.
Tey sum hava fylgt við politiska kjakinum seinastu nógvu árini kunnu skjótt staðfesta, at lokalpolitikkurin uttan iva kostar nógvar pengar í sjúkrahúsverkinum, sum kundu verið brúktir øðrvísi. So er spurningurin, um tað er tað, vit vilja. Ynskja vit at brúka nógvar pengar eyka fyri at hava somu tænastur á fleiri støðum av lokalpolitiskum ávum?
Fráfarni læknastjórin í Havn er ikki í iva. Hann heldur, at øll sjúkrahúsini eiga at koma undir somu leiðslu, og at læknarnir verða settir við landssjúkrahúsið og røkja uppgávur á smærru sjúkrahúsunum eftir tørvi. Hann vísir á, at dygdin og sjúklingartrygdin ikki verða sett í hásæti sum er – og hann sigur, at tað er beinleiðis tvætl og vandamikið fyri sjúklingarnar at býta sergreinir millum sjúkrahúsini.
Tað stutta av tí langa er, at vit mugu krevja meira av okkara politikarum. Vit mugu krevja, at stýring er á, hvussu vit brúka eina hálva milliard krónur – og at ruddað verður upp, so tað ikki eru einstakir persónar og lokalpolitisk áhugamál, sum seta dagsskránna á einum so viðberknum øki, sum sjúkrahúsverkinum.
