Niðurstøðan var tíbetur, at sjálvandi skulu tey tað. Men útvarpið hitti eisini ein mann, sum hevði aðra hugsan. Hann »stóð av« (!!?) tá ið hann hoyrdi útvarpsmann av Eiði við síni fløtu eiðisdialekt greiða frá, at »Paal kom aa maal«. Hann skilti ikki, hvat útvarpsmaðurin við »fløtu a'unum« segði. Men hann kom sjálvur til ta niðurstøðu, at tað var kanska honum sjálvum, tað var galið við...
Vit kundu ikki verið meira ósamd við hesum manni um hesi viðurskifti. Sjálvandi skulu allar dialektir verða eins góðar í øllum almennum høpi, bæði hjá leikum og lærdum. Og tað í fínasta lagi, at tíðindafólkini í útvarpinum og Rás2 nýta sítt egna nátúrliga mál til upplestur har eisini. Men alt skal sjálvandi gerast við máta. Tað er munur á at lenda og at grava seg niður - onkur útvarpsmaður hevur kanska gjørt í so nógv av, at tað argar fólk, og tá kann tað verða stravið at hoyra.
Men vit eiga at fegnast um, at vit hava so nógv brigdi av okkara móðurmáli varðveidd. Hetta er ein sjáldsamur skattur, sum uttan iva kemst av, at vit gjøgnum øldir ikki hava dugað at skrivað okkara egna mál, og tí hevur tað verið borið av mannamunni. Skriftmálið er í veruleikanum ein hóttan móti dialektum, tí eitt skriftmál einsrættar málið. Um vit bara lesa, so hvørva dialektirnar.
Tað er kanska meiri av hepni enn av tilvitan, at vit hava varðveitt ymsu brigdini av málinum. Og tað at forfedrar okkara valdu etymologiska skriftmálið hjá Hammershaimb, tá skriftmál okkara varð konstruerað má sigast at vera heppið.
Um vit høvdu valt ta fonetisku leiðina, har málið verður skrivað eins og tað verður framborið, so vóru helst allar dialektir burtur í dag.
Grannar okkara fyri vestan, íslendingar, hava skrivað í øldir, og tað er helst orsøkin til, at Ísland ikki hevur dialektmunir á málinum, á sama hátt sum vit hava.
At gera gjøldur úr hvørjum øðrum, tað duga vit væl í Føroyum. Eisini tá tað kemur til málið. Um vit útihýsa dialektum - og serliga teimum brigdum, sum fá okkara tosa, so verður mál okkara fátækari.
Vit hava eitt ríkt mál, sum vit skulu vera errin av. At máið er fjølbroytt, kann bara gera tað enn ríkari.
Latið tí fólk við øllum dialektum sleppa fram at allastaðni - og tað er í fínasta ordan, at eiðismaðurin letur »Paal koma aa maal«
