Hóast stjórnargrundarlagið ikki er almannakunngjørt í skrivandi stund, so tykist kortini greitt, at Danmark fær eina reyða stjórn við bláum strípum. Stóra málið í valstríðnum var eftirlønin, sum Lars Løkke Rasmussen í nýggjársrøðu síni tók aftur, soleiðis, at fólk ikki longur kunnu fara frá við eftirløn sum 60 ára gomul. Javnaðarflokkurin og SF hava lagt stóran dent á, at tey vilja steðga hesi borgarligu afturtøkuni av eftirlønini, men tað vildu tey Radikalu ikki. Tey eru partur av semjuni við fráfarnu stjórnina í hesum máli, so har er framvegis politiskur meiriluti fyri afturtøkureforminum hjá Lars Løkke Rasmussen.
Og tá eygleiðarar siga, at nýggja stjórnin hjá Helle Thorning-Schimdt er reyð við bláum strípum, so eru tað tær radikalu strípurnar, hugsað verður um. Margrethe Vestager hevur við valsigri sínum tryggjað sær so stórt vald, at Javnaðarflokkurin og SF ikki megna eitt nú at steðga afturtøkureforminum. Helle Thorning-Schmidt mátti leggja rygg til eitt tap á valinum, sum var tað lakasta úrslitið hjá Javnaðarflokkinum síðani 1903, tá flokkurin fekk 21 prosent av atkvøðunum – og tá Johan Henrik Deuntzer úr Vinstra kundi halda fram sum stjórnarleiðari. Somuleiðis mátti Villy Søvndal leggja rygg til ein lemjandi ósigur, meðan Margrethe Vestager og tey Radikalu vunnu stórt, eins og Eindarlistin við Johanne Smith-Nielsen.
Alt hetta hevur ført til, at tann reyða stjórnin hjá Helle Thorning-Schmidt er knapt so reyð, sum tey høvdu ætlað. Orsøkin er tann einfalda, at Javnaðarflokkurin og SF ikki høvdu nóg nógvar veljarar. Kanska tað var hent hjá stjórnarflokkunum, at eftirlønin ikki verður bjargað, tí kanska tað hevði verið trupult at fíggja hann. Men hetta vísir bara, hvussu tilvildarligur politikkur er – og hvussu langt tað ofta er ímillum tað, sum lovað verður í einum valstríð og tað, sum kemur burtur úr, tá til stykkis kemur.
Vit kunnu siga, sum Villy Søvndal segði á føroysku trappuni á Christiansborg í gjár: Alt er relativt, eisini eitt stjórnargrundarlag...
