Tað skurrar øgiligt, at støðan skal vera so ring. Men tað er hon sambært formanninum í Reyða Krossi, Jóannes Eidesgaard, sum á tiltakinum hjá Barnabata í Hoyvíkar kirkju sunnukvøldið greiddi frá, at talið av fólkum, sum eru í so stórari neyð, at tey søkja sær klædnahjálp og mathjálp frá Reyðakrossi er støðugt vaksandi: Í 2021 var talið 400. Í 2022 var talið 900. Og í fjør var talið 1.400.
Síggja politikarar slett ikki, hvønn veg tað ber? Løgtingið hevur eina fíggjarlóg, sum tey ikki fáa at hanga saman, men kortini verður tosað um at gera íløgur fyri túsundtals milliónir í ein tunnil, sum helst skal gerast, men sum uttan iva verður so nógv dýrari, at tað sum politikarar royna at fáa tað til. Samstundis verður ríkisstuðulin sendur aftur til Danmarkar, tí tað fyri sjálvsfatan okkara ikki er rætt, at vit fáa pengar úr Danmark – so sum vit hava fingið í mannaminni.
Haldførið í búskapinum sum heild hongur ikki saman, men tað verður fiksað við at hækka pensjónsaldurin – altso við at siga, at vit øll – uttan politikararnir sjálvandi – skulu vera longri á arbeiðsmarknaðinum rættvísger eitt nú, at vit hava ráð at gera ein suðuroyartunnil.
Sambært fíggjarlógaruppskotinum, sum er til viðgerðar í Løgtingsins fíggjarnevnd, so skal skal spinkast og sparast á nógvum økjum. Tænastur verða skerdar, til fólk við serligum tørvi, til skúlaverkið o. a. – ja tann gamla plenuklipparametodan er tikin framaftur, har skorið verður eitt vist yvir tað heila, tí at eingin kann finna út av, hvørjar tænastur skulu sparast burtur í samfelagnum – fyri at ávísar stórar verkætlani kunnu gjøgnumførast. Og eingin hevur eftir øllum at døma fantasi til at finna útav, hvussu vit fáa fleiri inntøkur í landskassan.
Vit erpa okkum av høgum BTÚ, og at vit av fríum vilja skerja ríkisstuðulin – higartil hava vit sent einar 13 milliardir aftur til Danmarkar, men vit seta einki í staðin. Vit fáa ikki fleiri inntøkur. Vit eru samd um, at vinnan ikki skal rinda meira, at skattgjaldarin ikki skal rinda meira – men vit niðurlaða grønar skipanir, sum skulu fáa fólk at leggja um frá olju, og so hækka vit pensjónsaldurin fyri at fáa akademiska roknistykkið at ganga upp.
Men er hetta ikki sama søgan umaftur? Einaferð høvdu vit tiltakið »Meðan vit bíða...« at gera vart við støðuna hjá teimum ringast staddu. Nú sum tá eru tað andstøðupolitikarar, sum siga frá. Hvar eru samgongutingfólk? Síggja tey slett ikki hendan trupulleikan?
