Fjórðingaøld er liðin - vestur í havið legði
úr Miðvági »Sjóstjørnan« og manning farvæl segði
stríddist hann á havinum alt sítt lív
heima bíðaði bæði børn og vív
leiddi meg pápin oman at siga farvæl
tólv ára gomul - eg minnist tað so væl.
Teskaði mær í oyra - komi skjótt aftur til tín
stóra og máttmikla havið teg tók til sín
kíndi mítt hár og á hvønn kjálka eg fekk ein koss
síggi teir fara vestur um Bøsdalafoss
hondin, ið meg leiddi eg ei meira kann ná
leingist at síggja títt smíl og tín kærleika fá.
Ynski so tú leiðir meg ta lívsfríska vár
sorgin hon nívir og úr eygum renna mong tár
eg veit tú nú í himmiríkið býr
myndin av tær hon er mær so dýr
á bróstinum hongur tann myndin av tær
sum eg minnist og goymi at hjartað nær.
Við »Sjóstjørnuni« tit úteftir vánni hildu
skipið til Íslands at sigla tit vildu
ei vit kenna Harrans leiðir
ynski so Hann sínar náðiveingir breiðir
minnini um teg og teir, ið við tær vóru
sorgarboð til Miðvágs bygd og heimini bóru.
Minnist tú kom aftur av langari ferð
dukkan tú gav mær hon var mín verð
barnasálin hin bjarta tú í eygunum sá
unga bankandi hjarta í tínum fangi lá
kærleiki tín gav mær megi og mátt
tí svav eg so trygt hvørja einastu nátt.
Rætti mína hond fram at tær
merki tú er mær enn so nær
koma vit einaferð heim til tín
bróður og eg og móðir mín
siti og hugsi um teg og meg
fekk eg sagt, hvussu høgt eg elski teg.
Dóttir tín
