Kontroversielli filmurin hjá Monty Python, "Life of Brian" byggir á nakrar grundliggjandi misskiljingar, sum verða grundarlag undir skapan av heimsátrúnaði og lívsáskoðan. Misskiljingin er í veruleikanum ótrúliga menniskjalig og skillig. Men hon er ein misskiljing fyri tað.
Brian verður føddur í einum fjósi beint við síðuna av fjósinum, har Jesus lá. Vísmenninir tríggir fara fyrst inn til Brian, men verða varir við mistakið og fara avstað aftur. Við myrruni og oljuni. At Brian verður misstikin fyri frelsara heimsins, fylgir honum alla lívstíð hansara, og førir hetta stakkalin út í sera trongdar støður.
Hendingin, eg taki fram fyri tíðina er, tá Brian verður krossfestur. Fleiri misskiljingar fáa hann upp á krossin, men tá hann hongur har og frælsisfelagsskapurin, ið stuðlar honum, fær hetta at vita, koma teir til ta niðurstøðu, at teir mugu seta seg at fundast um, hvussu teir skulu bera seg, til tess at fáa Brian niður aftur av krossinum. Eftir loknan fund, kemur felagsskapurin út á staðin, har Brian hongur, og dregur sín næstseinasta andadrátt. Onki er annað at gera enn at takka Brian fyri, syngja at hann er "ein jolly good fellow" og klappa.
Henda sama sjúka er í Føroyum. Ikki at vit krossfesta nakran, men vit at vit hava innrættað okkara skipanir soleiðis, at tær eru alt ov ineffektivar. Ávísir stovnar hava so nógvar myndugleikar go avvarandi stovnar, leiðarar, forstjórar og formenn, at eini vanlig harraboð ikki finna vegin fram í øllum meldrinum. Fundarvirksemið er so stórt, tíðarkrevjandi og kostnaðarmikið, at nærum onki verður avrikað, har sum tað er tørvur á tí.
Lat meg taka fólkaskúlan, har eg starvist, sum dømi. Sum vanligur lærari, havi eg Mentamálaráðið, Nám, Sernám, Føroya Lærarafelag, lokalu leiðsluna, kommununa umframt onnur at fyrihalda meg til.
Royndir siga mær, at eg veit so dánt hvussu hierarkiið omanfyri meg eitur, men tað er serstakliga sjáldan, at eg havi annað samband við tey, annað enn tá harraboð verða glepsað eftir mær. Tá eg fái boð um at gera ársætlanir, námsfrøðiligar eftirmetingar, tekstuppgevingar (sum eg fái aftur í høvdið um tað ikki lýkur onkrar treytir, sum sjáldan eru viðkomandi í 2011). Pisa-panikkurin førdi við sær fleiri harraboð sum mest av øllum angaðu av ráðaloysi og panikki, men lítið annað.
Umstøðurnar verða alsamt harðari, treytirnar alsamt strangari, men stuðulin, og her tosi eg ikki um pengar, er at kalla ongin. Misskil meg rætt, eg elski mítt arbeiði, men tað er øgiliga trupult at fáa til fulnar skilt, hvør mín presisi leiklutur er.
Kenni meg oftani aftur í skaldsøgum eftir Franz Kafka, um menn, sum verða uppsvølgdir av pappírsveldi og fremmandagjørdir inni í skipanum, sum onki endamál hava, annað enn at vera ein skipan í sær sjálvari og fyri seg sjálva.
Hetta er bert tað eina dømið, men tað er ongin loyna, at soleiðis koyrir øgiliga nógvir stovnar í hesum landi. Her eru næstan fleiri stjórar og leiðarar enn vanlig arbeiðsfólk og hetta býtið ber als ikki til í longdini, og skapar hetta fullkomna ójavnvág í samfelagnum, ikki minst búskaparliga, og endaliga produktið er sjáldan til at fáa eygu á.
Umsitingin er so mikið stór og kostnaðarmikil, at onki veruligt arbeiði verður gjørt av sonnum, tí at tað ikki eru ráð til at gera nakað, antin tí, at tað eru ov nógv starvsfólk um eitt lítið øki, ella tí at tað er so stór umsiting og so nógv fundarvirksemi, at ongin peningurin er eftir til arbeiðið sjálvt, tá fundirnir um, hvussu arbeiðið skal skipast, eru goldnir.
Tað snýr seg um at nýskpan, endurskoðan av verandi skipanum og at raðfesta rætt. Her skal virkast og ikki fundast. Hetta vil Tjóðveldi.
Vit eiga at skapa broytingar, ið gera skipanirnar effektivari, soleiðis at pengingurin endar á røttum staði, og arbeiðið, sum eigur at verða gjørt, verður gjørt.
Við effektivum skipanum sum eru einfaldar og greiðar, fær borgarin, sum hevur tørv á ágóðanum av tænastuni, ágóðan av tænastuni.
