1Nú stundar skilnaðarløtan til,
mær stendur vetur í hondum,
eg dvaldist her bert eitt stokkut bil,
og veit mær heim í øðrum nándum.
2Eg havi vitað av míni ferð,
sum hjartað kann ikki tyngja,
og tí á dvøli í hesi verð,
eg ekkaleysur kann syngja.
3Eg skuldi ivaleyst sungið meir
og helst á fagrari mæli,
men tungu løturnar vóru fleir,
ið rivu hamin á vali.
4Tað var mín neyð um Guds land og hav
at spenna veingir á sveimi,
og hvønn dag kvøða til sólarkav
tey ljósu løg í hans heimi.
5Eg vildi fegin av himli hátt
mín fagnað boðað í sangi,
men knossast má fyri stórt og smátt,
ein armur búrsettur fangi.
6.Til lítlan ugga eg onkuntíð
út millum rimarnar kagi,
sum frægast royni at taka í
við onkrum sorgblíðum lagi.
7.Hoyr meg, á vinur í víðu verð,
stíg her eitt legg millum løga,
tí kanska er hetta síðstu ferð,
tú hoyrir lívsfangan kvøða.
8. Tað berst mær fyri, tá dagssett er
í kvøld, at grindin kann bresta,
tí vil eg láta enn einaferð
farvæl, sum var tað mítt evsta.
