Nú heystsólin bliknar
kom sorgin í garð
lívskøvandi kalda hondin teg nam
í ævisvøvnin svann hin seinasti neisti
Meg minnist teg, lívsglaðan unglinga
ágrýtin, trúfastur og treystur
avhildin, knappur og kvikur á leikvølli
framsøkin, men tó lítillátin og spakførur
jaligur fram um alt
Tú setti hjálpsemi og arbeiðssemi høgt
var við til úr náttúrunnar tilfeingi
at skapa fjálg og dygdargóð heim kring alt landið
ein siðbundin og nútímans virkin maður
Tín kærleiki og umsorgan
títt blídni og mildni
fyri tínum kæru, tínum dýrgripum
ansin fyri smálutum barnanna
fatan av teirra leiki og lyndi
alskin til náttúruna
setti tú fram um alt
Ein góðan vin, eina holla fyrimynd
ein pápa og mann og frænda
vit minnast við størsta takksemi og størstu virðing
og vit drýpa høvur í samkenslu
Tøkk, at eg átti teg sum vin
Harrin signi minni um Andrias
Vinur tín
Johan
Góða Hanna, Jón Eli og Annika og øll tykkara orð eru so fátæk, men má hin Almáttugi styrkja tykkum í stóru sorg tykkara.
“ Undir tínum veingjabreiði
eg í hjartatempli eigi
kærleika á lívsins leið,
trúgv og reinleika og megi,
at eg hvíla kann við gleði,
tá ið runnið er mítt skeið.”
