Eg taki ein tvørskurð av einum hjarta og lati tað saman við spritti í eina glaskrukku. Ímillum heimin og húðina er hin livandi líðingin. Oftani verður sagt, at vit gera okkurt hálvhjartað. Vil tað siga, at bert tvey hjartarúm eru í brúk. Nei, alt sum vit gera, gera vit við heilum hjarta (ella við heilum heila), við øðrum orðum vit noyðast at gera tað: Vit noyðast at mála, vit noyðast at skriva, sjálvt um vit vilja ella ikki. So er spurningurin um vit duga, men noyðast vit, so duga vit.
Ímillum heimin og húðina er hin livandi líðingin. Eg fari nærri at hjartanum. Lýsi við lummalykt. Litir fáa skap og skuggar stinga seg út úr ljósspælinum. Hetta hjarta sat einaferð fast í einum kroppi, hevði lív, hevði rútmu. Hetta hjarta hugsaði ikki, men gjørdi tað møguligt hjá restini av kroppinum at virka í sambandi við aðrar kroppar. Eg flyti lummalyktina eitt sindur, og ljósið fær eitt annað skap. Vøddar og spengur traðka fram, spleysaði saman til fast kjøt. Tómar æðrar stinga seg fram, sum myrkir og forvitnisligir tunnlar, ið greina seg inn í tað endaleysa.
Ímillum heimin og húðina er hin livandi líðingin, og eg váli í eini siðsøgu. Sum børn fáa vit at vita, at list er ein endurspegling av veruleikanum. Spurningurin er, um tað í føroyskari list er pláss fyri, at fara út um mark - út um veruleikan? Svarið er, ja! Listin er ikki náttúra. Listin er ó-náttúrlig. Listin er ikki ein endurspegling av veruleikanum. Listin er eitt spæl, ið tíðum er nær hjá og tíðum er langt frá og soleiðis setur seg í sjálvstøðuga relieff til tann veruleikan, ið vit kenna til. Ella, tá ið tað uppfatandi eyga bronglar veruleikan, sum hann er - tað er list. List er ein frísett teori um hvussu veruleikin, hvussu alt, ið hevur við lívið og deyðan at gera, kundi sæð út.
Ímillum beinagrindina og húðina er samtilveran. Eg?ið tekur eitt eyga og letur tað saman við spritti í eina glaskrukku. Setir krukkuna so, at eyga sær, tá ið eg?ið leggur vinstra mjadnabein undir røntgentólið at avmynda. Ein satelittmynd av eystursíðuni av Norðuramerika, kanska? Har liggur New York, kanska? Ímillum beinagrindina og húðina er samtilveran. Eg?ið uppfatar ikki, at kjøtið er har, men av royndum veit tað, at ímillum beinagrindina og húðina er kjøtið. Myndin er nú formleys - ein formleys avmyndan av einum møguligum alheimi.
Tað sjálvstøðuga listaverkið sendur spurningar til hyggjaran. Spurningar, sum hann kennir aftur frá sínum egnu løtum í lívinum, sum hyggjarin kanska ikki hevur skilt, men sum hann noyðist at hyggja eftir ferð eftir ferð fyri at skilja - fyri at eyðmerkja.
Ímillum fortíðini og nútíðina er endurtøkan. Knívurin borar seg inn í mønuna á seyðinum. Eyguni rulla í høvdinum. Ein annar knívur borar seg inn aftanfyri barkan og sker hann av. Eitt barn hyggur. Blóðið rennur niður í eitt fat. Lívið fer burtur úr kroppinum. "Eg eri fimm ár", sigur barnið við ærina. Ímillum fortíðina og nútíðina er endurtøkan. Teir gera landgognd. Uppi á bakkanum speglast ein hugtoygd mynd í vátum eygum. Menn skera á háls. Blóðið rennur út á fjøðrin. Fjøðrurin fær litin av uppøstari fjøld, ið hugsar sama tanka. "Lat lívið renna í havið".
Í nútíðini er einasti møguleikin at varveita endurtøkurnar. Eg siti í einari svart/hvítari mynd. Einasti mátin at skræða seg úr rammuni, er at noyða blóðið úr kroppinum - úr rammuni. Men blóðið er altíð reytt. Hevur altíð blóðsins lit. Hevur litin av líðing og lívi. At liva lívið innan fyri rammuna, er tað sama sum at hugsa uttan hugflog. At toyggja seg útum rammuna, er at ferðast bæði innanfyri og uttanfyri periferiina og altíð vera til staðar.
Eg taki ein tvørskurð av einum heila og tvey eygu og lati tey saman við spritti í eina glaskrukku. "Blóð skal í allar tíðir flóta", segði hjartað við eygað. "Ja. Ímillum heimin og húðina er lívið, men ímillum húðina og beinagrindina er tankin um lívið", svaraði eygað aftur.
Teksturin verður við myndum prentaður í Vikuskiftinum hjá Sosialinum 17. februar 2001
