Tá eg gekk í Nonnuskúlanum í myrkastu miðøldini, fingu vit at vita, soleiðis, at tað kundi á ongan hátt misfatast, at tann, sum vágaði sær at broyta eitt einasta orð av Guds orðum, var glatað/ur í allar ævir í gráti og tannagrísli í minst sjey ævinleikar.
Verri hóttan kundi tú ikki geva einum góðtrúnum og naivum barni. Men soleiðis var katólska námsfrøðin tá og er ivaleyst enn.
Hetta er meira enn hálv øld síðani, men hóttanin situr í mær enn. So nógv, at eg hvakk við, græt og gríslaði tenn, tá eg las, at nú skal ævigi sannleikin umsetast av nýggjum til føroyskt. Men tað var ikki júst søgan tann svarta dag. Søgan var og er, at eingin kvinna er biðin. Jú, kanska til rættlestur. Rættlestur, rættlestur, bølaniða, dupultur grátur og dupult tannagrísl.
Eina ferð skilti Gud ikki føroyskt, segði fanin danin. Hann hevur ongantíð skilt kvinnuna.
Hann, sigi eg, tí sum skilið er í verðini, er eingin ivi um, at Gud er ein maður, hóast tær í reyðum hosum í Danmark fóru at kalla hann Gudrun fyri 40 árum síðani ella søgdu so hart, at øll hoyrdu: tað er ikki hennara vilji. Gud, nei, hon vil ikki, at menn ráða.
Nei, tíverri er Gud ikki ein kvinna. So var annað skil. Men tað fáa vit so einki gjørt við. Teir, sum uppfunna Gud og eiga patentið, góðtaka ikki eitt kynsskifti.
Um Veðurgud vil.
Nørdar eru, sum hava biðið Smyril Line siga sær fá, tá útlit eru fyri einari illveðursferð. Hesir nørdar savna tær upplivingar, sum tað er at vera um borð á einum ferðamannaskipi í ódn og ringum sjógvi.
Nú føroyska ferðavinnan framvegis er har, sum hon altíð hevur verið, er ein møgulig ferðafólkafella at selja veðrið í Føroyum.
Nørdar eru eisini, sum vilja vitja øll heimsins lond, har veðrið altíð er ringt. Vit kunnu til dømis selja vindin í Føroyum. 20 metrar um sekundið fyri 2000 kr. um dagin, 25 metrar fyri 2500 kr. og so framvegis. Tá vindferðin ongantíð fer niður um 15 metrar um sekundið, er hetta ein funnin veðurhani, nú ferðavinnan ikki kann finna nakað annað eftir at hava leitað so leingi í bølamyrkri.
Ivaleyst eru meteorologinørdar har úti, sum vilja gjalda nógv fyri at upplíva illveður, eisini eftir handan stuttliga dagin, sum eitur summarmáli.
Luftholini yvir Sørvágsfirði kunnu eisini seljast í metramáli, 1000 krónur fyri meturin. Um Veðurgud vil.
Nú vit eru uppi har, so eru longu halarnir í nógvum floghavnum fluttir. Teir eru fluttir frá check in til baggage drop. Ikki ber til at skriva seg inn við eina skivu sum fyrr. Tað skal gerast í einari maskinu, sum krevur størri tøkniligan førleika enn mín og nervar av øðrum málmi enn mínar eru gjørdar úr. Hví hetta er broytt, veit eg ikki. Eg tími heldur ikki at spyrja. Men halin er fluttur. Fyrr skuldi tú bíða eftir at sleppa at skriva teg inn og sleppa av við kuffertið í senn. Nú skalt tú bíða líka leingi fyri at sleppa av við kuffertið. Spyr ikki meg.
Men várið er. Týsdagin sá eg bæði smálomb og gásarungar. Nú bíði eg eftir dunnuungunum. Tað gera likkurnar tíverri eisini. Tær hava longu sett seg á strategiskum steinum við ánna. Gott tol hava tær, betri enn ketta.
Páskaliljan er ein hugtakandi blóma. Hon kennir álmanakkan. Hóast páskirnar í ár eru nógv seinni enn tær plaga at vera, eru páskaliljurnar ikki følnaðar. Tær bíða so penar og afturlatnar eftir hátíðini. Men páskaeggini eru helst stropað nú.
Kvinnur, verið glaðar fyri, at tit ikki verða bidnar til at umseta tóm orð. Og hann, hann rísur.
