Fóru úr Havn í góðari tíð, skravaði frostið av frontrútinum, so líðandi lýsti fyri degi, snjóskrýdd vóru fjøllini, spegilsmyundin í Mjáuvøtnum. Komin úr tunlinum Leynarmegin heldur dóttirin fyri, at »pent er tað ikki at síggja illa fráfarna lendið uttan um tunnilin« ? samstundis kaga vit oman á fagra belttin ? Trøðin hjá Jensi ? og so fóru vit í tunnilin, fýra minuttir og vit vóru á Vágalandinum.
Tá vit koyra inn í Sandavágs bygd blinkar ferðslutalið 67, so beint eftir reglunum koyrdu vit neyvan, tað drap eitt sindur burturúr, men vit koma í øllum góðum á flogvøllin, men hvat nú? Bilar, bilar, allastaðni, ikki so frægt at tú sleppur av við fólk og fæ. Koyri ein umgang afturat, men nei, bilur í bil uttan fyri bilabásarnar, so seti eg bilin nakað væl framman fyri bussin uttan fyri atkomuhøllina at sleppa av við góðsið. Steðgi. Eitt brøl og síðani fleiri, sum frá óðum tarvi. Tað er bussurin, sigur konan, koyri so útaftur, men alt tað sama. So koyri eg aftan fyri bussin, annar bilur setur ferðagóðs av, sum á hvalabaki, hættisligt, ert tú ikki fótfimur. Sleppa av við góðsið, koyri so enn einaferð runt, einki pláss, hvørki ovarliga ella niðarliga, eisini standa bilar fram við básarnar. Longur yvir, har eru nøkur tóm pláss, »sjúkrabilur« stendur á skeltinum, nei, tað ber ikki til, so »løgregla«, all right, har seti eg hann, vilja teir mær nakað, ja so siti eg í »úlvsins kjafti«. Fari í høllina, gangi framvið undir takskegginum, har er tátt og skervað.
Útafturkomin er hetta argiliga bláa pappírið undir viskaranum. Og so er ikki annað enn at gjalda og vera glaður.
Bussførarin frøir seg, gloymd er gron og brøl.
Spurningurin er: vóru hatta vísmannaorð hjá Bjarna, hendan dagin tunnilin var tikin í brúk, »nú kunnu øll koyra, sum tey vilja«. Tað kann kosta, tá viðurskiftini eru »so væl skipað, sum tey nú eru«?
Eitt afturat, var tað ikki eitt hugskot, at Flogvøllurin átti nakrar saltsekkir?
