Lena og Niclas høvdu fingið uppgávuna at fara fyrst á AME-pallin í Norðurlandahúsinum leygarkvøldið.
Føroysk/kanadiska songkvinnan er júst liðug við at ljóðblanda komandi fløguna, og at meta eftir nýggju løgunum, ið Lena spældi hetta kvøldið, so verður talan um eina spennandi fløgu.
Tá Lena upprunaliga átti at verið farin á pall, var einki fólk møtt upp, og tí valdu fyrireikararnir at bíða í ein hálvan tíma, men hóast hetta var ikki nógv fólk í salinum. Tá tey endiliga komu á pallin tyktist Lena heldur merkt av nervum serliga í fyrsta lagnum. Hetta sást serliga á kropsmálinum, tí Lena dansaði ein sera løgnan dans, ið als ikki sá flaterandi út.
Lena og Niclas høvdu Jákup Zachariassen við sær á steelguitar í fyrsta lagnum. Hetta gav eina góða effekt, tá Jakup gandaði tónar burtur úr steelguitarin.
Framførslan hjá Lenu var sum heild góð, og hennara rødd var sum altíð fantastisk, men á stóra pallinum virkaðu Lena og Niclas øgiliga einsamøll, og tú saknaði sum áhoyrari eina størri ljóðmynd. Hetta gjørdist eitt sindur betur í síðsta lagnum, tá 6A á Skt. Frans skúla í Havn kom á pallin at syngja kór. Tílíkt riggar sera sjáldan, men hesaferð riggaði tað. Børnini vóru ósmæðin og sungu hjartaliga við. Tað sá flott út við so stórum kóri, og tað ljóðaði uppaftur betur.
Mest inniliga løtan var, tá Lena spældi Stones In My Pocket, eitt øgiliga inniligt lag. Hetta lagið gjørdi, at Lena veruliga fangaði áskoðararnar, og hetta hoyrdist aftur í lagnum Who Am I, ið koma aftaná, har livdu og klappaðu áskoðararnir við.
