Vit síggja hann allastaðni rundan um okkum. Klettin, sum oyggjarnar eru bygdar av. Hann stingur fram her og har. Viðhvørt sum nakað stórbært, vit fegin vilja goyma. Og viðhvørt sum nakað, ið forðar fyri framburði okkara, og vit fegin vilja hava burtur. Men allastaðni er hann, um vit síggja hann ella ikki.
Hann er spríktur upp úr dýpinum í upphavinum. Hesin kletturin, sum tá var rennandi sevja. So heit, at ikki var verandi í nánd. Hann storknaði og varð til klettin, vit kenna í dag. Hevur ligið her síðan upprunan. Hevur broytt skap av veðri og vindi. Hevur latið vatnið skapað seg og farið við sær, sum tað nú hevur kunnað. Hetta bleyta tilfarið, sum sendandi er komið niður úr luftini ella oman brekkuna, og í hesi túsundtals árini hevur brýnt og fílað hendan sterka klettin. Hesa ímyndina av ævinleikanum, sum kortini hevur verið noydd at boyggja seg fyri hesum óskapiligu vatndropunum, sum bert eina løtu er komnir sleingjandi framvið og so horvnir aftur. Og kortini hava sett so djúp spor eftir seg, at tey sóust afur í tí æviga klettinum.
Men ikki er hann bara heilur, allur sum hann er. Kletturin. Her og har eru sprungur og rivur, sum gera gjótur og gjáir, so hvørt, máðað verður burturav. Gera skapilsi av ymsari útsjónd. So tað her líkist einum manni, og har einum djóri. Onkunstaðni er eitt høvd týðuligt at síggja móti luftini, og aðrastaðni situr ein gomul kona bogin fram yvir og lesur úr eini bók. Listaverkini eru mong, sum høgd eru í klettin frá skaparans hond, ið framvegis ótroyttilig arbeiðir hvønn dag.
Og so minnir hann okkum eisini á okkara egna sinnalag. Støðufastur og róligur, eins og hann eisini kann vera ágangandi og viðhvørt beinleiðis áloypandi.
Her og har koma illsinniherðindi sendandi oman gjøgnum líðirnar, tá okkurt berglopið hevur verið í erva. Hesi knappligu glepsini, sum fara sendandi um allar vegir.
Aðrastaðni síggja vit, hvusus hann í upprunanum er floymdur út gjøgnum rivurnar. Sinnið er líkasum farið út millum rivjabeinini og stendur sum soylur beint upp í luftina. Styðjandi hvørja aðra, so tær gerast veldugir hamrar. Hóast tær hvør einsærins eru smáar í náttúrunnar veldi.
Tær skapa mynstur í landslagnum. Summastaðni standa tær beint upp og niður og síggja út, sum bíða tær eftir at verða tiknar úr klettinum til eitthvørt bygningsverk, sum skal minna aftur á antikkar grikskar ella rómverskar bygningar.
Aðrastaðni eru tær meira livandi og mynda mestsum eitt páfuglavel ella hvønn skapning, vit nú kunnu ímynda okkum.
Og kletturin er grundin undir lívinum hjá mongum. Grasið, sum veksur á teimum líðum og fløttum, sum støðast í brattanum. Er føði hjá ferføttum, djórum, eins og fuglurin mangan byggir sítt heim, júst í klettinum. Bæði uttan á og inni í rivum og sprungum.
Og øll okkara mentan og siðaarvur er grundaður á klettin. Allur vesturheimurin, og nógv afturat, byggir beinleiðs á ta fyrijáttan, at: »Tú ert Pætur (tað merkir klettur), og á hesum kletti vil eg grunda kirkju mína, og helheims portur skulu ikki fáa vald á henni.«
Og soleiðis fer kletturin altíð at standa sum tað æviga, sterka, sum vit trygt kunnu líta á. Hóast han klovnar og loypur her og har. Og hóast hann í onkrum illsinnisherðindi hevur spænt stórar súlur út millum rivjabeinini.
