Skjótt er Harranum um...
Sárur missur,
vit skilja onki.
Tað tykist so stutt síðani,
tú spældi í túninum,
væl nøgd.
Arbeiðssom og røsk,
álítandi og hjálpsom,
hugsaði um hini,
spurdi eftir øllum,
altíð eitt fitt orð á vegnum.
Nú fjala svørt skýggj sólina.
Ein rósa í fagrasta blóma skrykt burtur,
men eftir stendur lítil, vakur rósuknubbi,
og líta vit at honum,
tá vita vit,
at sólin má fara aftur at skína.
Hvíl í friði, góða Kathrina.
e.
