Eitt lítið hús, men eitt trygt heim. Meg minnist so mangan, eg kom norður. Tá angaði so sera væl av pussikremi, og mamma stóð við borðið undir vindeyganum og pussaði lampurnar og lampugløsini, sum ofta ímaðust.
Ella tá pápi og brøður mínir vóru komnir aftur av skipi, og hon fekst við at kóka klæðir á komfýrinum, ella, sum eisini ofta kom fyri, við primus. Og har stóð baljan við vaskibrettinum mitt í køkinum. Men fyri meg var tað heimið, tí her vóru foreldur og systkin.
Og vetrarkvøldini ikki at gloyma. So sera hugnaligt, tá »luksin« hekk undir bjálkanum og bæði lýsti og vermdi, og onkur suppan varð kókað til nátturða. Og tað, at sjómenninir nú vóru heima, gjørdi tað upp aftur hugnaligari.
Og summarið. Sóljur í hvørji veit. Og fuglaljóðið og reiðrini. Og øll berini. Summarkvøldini. Mangan hvakk eg av mýsusnípu, sum helst bleiv líka kløkk av mær hesi summarkvøldini fram við vegnum. Jú minnini eru rík.
Fellur aftur følv í dal,
hvessir kuldavindur,
níva teg tey myrku æl,
bíða bert eitt sindur:
Royna vár og vetur dyst,
sólin sigrar, tað er vist.
Veitst tú so, hvør valdar!
Ása
