Tað er vorðið so hundans ótrygt at vera stjóri. Stjórastarv er ikki longur eitt lívsstarv. Hvør dagur kann nú gerast dómadagur. Tey duga ikki á morgni at siga, um tey fara heim seinnapartin við einari uppsøgn og nøkrum milliónum í stresstaskuni.
Almennu stjórarnir verða settir í fimm ár, so tey hava stundir at prógva, at tey eru verd álitið og lønina, tey fáa. Tað eru verri enn øll sum skilst. Tí miðalstarvstíðin er styttri enn fimm ár. Fimm ár eru annars stutt tíð, nú tíðin gongur skjótari enn nakrantíð áður. So skjótt gongur hon, at nú renna tey flestu maraton fyri at klára at fylgja við tíðini.
Hví verða so nógvir stjórar tveittir út úr kuldanum á tindinum?
Frágreiðingarnar er ymiskar. Tann almenna, sum fjølmiðlarnir fáa, og hin, sum øll onnur siga seg vita um, men ikki siga alment.
Men nakrir stjórar verða koyrdir ella verða bidnir um at siga upp, tað riggar líka sum betur, tí starvsfólkini ræðast teir. Blíva sjúk av teimum, fáa ikki arbeitt fyri teimum, trívast ikki. Og so skriva tey neyðarróp til fakfelagið. Skriðan leypur.
Álvaratos, hvar fanin stendur tað skrivað, at fólk eiga at trívast á arbeiðsplássinum? At arbeiðsplássið er ein vælverustøð, ein hugnakrókur? Ikki í halgubók.
Nei, fólk eiga bara at vera fegin og takksom ikki minst, hava tey eitt arbeiði, sum tey fáa sína feitu løn fyri, eisini fyri royki- og sleygisteðgirnar. Og arbeiðið er bara ein triðingur av lívinum. Trivnaður á arbeiðsplássinum, gomorin fyri eitt krav.
Vilja fólk trívast, so er tað heima við hús, í hjúnabandinum, í kirkjuni ella samkomuni, á plenuni, við barrdiskin, í bindiklubbanum, í bátinum.
Arbeiði er beinharður veruleiki, einki hygghygg.
Og hví fata fólk ikki nakað so einfalt sum, at arbeiðsgevarin, stjórin, ræður á arbeiðsplássinum.
Á arbeiðsplássum, har sum fólk ikki enn, í 21.øld, hava fatað hetta, eru atfinningar og spurningar og ivi avskrivað sum grenj.
Trivnaður, eitt tómt orð av so nógvum tómum orðum, sum serliga fakfeløg og sjálvskaptir guruar, 1000 krónur um tíman, takk, varpa í allar ættir.
Arbeiði er arbeiði, ikki hugni. Arbeiðsdagurin er ikki ein átta tíma hugnaløta. Tey, sum ikki góðtaka tað, eiga at siga upp og fara at hugna sær uttan fyri arbeiðsmarknaðin. Stuðul fæst til tað.
Tað átti ikki at verið so torført at skilt í einum pseudokapitalistiskum samfelagi.
Stjórar gera sítt besta, tað hava tey lært. Apurnar á gólvinum vita ikki, hvussu ringt tað er at stýra, tá eingir pengar eru, og øll eru misnøgd og grenja.
Koyrdir stjórar líða tó sjáldan nakra neyð. Tey gerast ráðgevar, konsulentar, í tí, sum tey, sum skilst, ikki dugdu, tá tey vóru stjórar og tí blivu biðin um at stinga í stresstaskuna. Dugdu og dugdu, tað er sum fólkini undir teimum grótu um, at tey ikki dugdu.
Og so fáa teir nakrar milliónir við sær í taskuna eisini á vegnum út.
Men, samanumtikið, handan misskiljingin, at fólk eiga at trívast á sínum arbeiðsplássi, at stjórin er ein hugnagubbi, má manast norður og niður eina ferð fyri allar.
Annars gleði eg meg nú mest til at gerast ríkur skjótt. Ikki tí at stjórarnir, sum leygardagin reyða dyrkaðu ein annan gud enn Mammon, minnast til mín. Nei, tí eg vinni eina vedding.
Tíðliga á heysti í fjør veddaði eg, at Manchester United vinnur ongan skap í ár. Nú er komið hálva leið.
Bara spell, at eg veddaði við meg sjálvan og ongan annan.
