Friður bleiv eg á fremmandari grund.
Ljósið skein bjart, so tað sveið í nakkanum.
Tað føldist sum ein sitrón lá á eygnasteininum.
Fanans lort, øll árini vóru geld, nyttuleys.
Tóm av vónum, naiviteti,treytaleysum áliti.
Spiltur stinkandi greytur, sum onkur hevur miðið í.
Tað luktar av landi, ikki mínum, men mammons landi.
Fá tær eitt lív áðrenn ov seint er.
h. j. k. Mouritsen
