Á Svínaryggi eigur Julianna ein stein, sum ber boð um ein sorgarleik. Hon doyði í 1917, bara 32 ára gomul. Eftir sótu maður og tvey smá børn, 3 og 5 ára gomul.
Ólavur Clementsen skrivar í Kvørnini um Norðaru Koytu á Sandi, haðani Julianna var ættað.
Julianna Maria var fødd 30.7 1884. Foreldur hennara vóru Elsupa í Miðtúni og Jógvan, f. 1852, úr Beitinum í Trøðum. Tey bygdu á Koytuteiginum beint niðan fyri húsini í Koytu. Umframt Julionnu fingu tey børnini Henrikka, Anna Dorthea og Florentina.
Omma Julionnu í faðirætt var Julianna Jógvansdóttir úr Beitinum í Trøðum. Abbin var Óli, sum førdi landbúnaðin í norðaru Koytu fram. Tey bæði giftust í 1847. Óli var tiltikin fyri kreftir og tí róptur Sterki Óli. Tað var hann, ið róði tiltikna “deyðaróður sín”, sum M.A. Winther skrivaði eina stuttsøgu um. Hon er m.a. prentað í smáskriftir Varðans. Veruliga hendingin fór fram í 1870, tann stóra skaðadagin, tá ið fleiri útróðrarbátar gingu burtur. Óli sprongdi seg av at rógva til lands undir ringastu umstøðum, og hann doyði átta dagar seinni.
Julianna giftist við Dánjal Paula Egholm í Havn.
Tey fingu tvey børn:
Bertha Maria f. 28.12 1912. Hon giftist við Robert Debes Fritjof Arge, f. 1920. Tey fluttu niður. Tey fingu tvey børn, Astrid og Eyðun.
John f. 11.7 1914. Hann giftist við Olevinu Debes í Mortanstovubrekku í Havn. Tey fingu børnini Sólgerð, Gunnvør, Guðrið og Høgna, sum er ein kelda til hesa grein. John sigldi úti í heimi sum yvirmaður á brúnni.
Julianna doyði longu 5.6. 1917, 32 ára gomul. Tá fóru børnini fyribils til ommuna á Sandi.
Dánjal Pauli giftist aftur við Johonnu Elisabeth Johansen f. 21.3. 1882. Hon var dóttir bátabyggjaran Elias í Rættará. Tey bæði fingu 8 børn.
Eli fekk eina váta grøv
Tað er ein serlig søga um tað elsta av teirra børnum, sum eru hálvsystkin børnini hjá Julionnu. Hetta var Eli, føddur 23.7 1921.
Hann er eitt av nøvnunum, sum er á minnisvarðanum í Viðarlundini yvir teir, sum fórust á sjónum undir seinna heimsbardaga.
Men hann varð nærum gloymdur, tí tað sæst, at hansara navn er sett á navnaplátuna aftaná, at minnisvarðin var liðugur.
Í bardagasøguni sæst einans, at hann var við danska bátinum Annie, sum hvarv undir Íslandi í 1942, og at báturin seinni varð funnin uppi á sandinum á Suðurlandinum. Hetta var í sær sjálvum løgið, at skipið var bjargað og ikki manningin.
Eg fekk fyri kortum samband við íslendingin Bjartmar Sigurdsson, sum kundi greiða meira frá hesi vanlukku.
Abbi hansara hevði sjálvur annar nevniliga funnið vrakið av Annie saman við tveimum líkum av manningini. Tað er tó ikki greitt hvørji líkini vóru. Men tey vóru jarðað i kirkjugarði nærindis Kirkjubæjarklaustur, ein lítil bygd eystarlaga í Meðallandsbuktini. Abbin greiddi frá, at líkini vóru í bjargingarbelti.
Hóast tað er ringt at siga nakað til orsøkina til vanlukkuna, er hetta ein ábending um, at manningin hevur kent seg tryggari við at fara av skipinum enn við at vera verandi umborð. Hesir bátar høvdu allir eina bjargingarjollu liggjandi á dekkinum. Teir eru uttan iva farnir í bátin. Hetta hevur verið teirra bani.
Skipsdagbókin, sum var funnin umborð, vísti, at skrivað var seinastu ferð í hana tann 27. februar, og skipið varð ikki funnið fyrr enn 9. mei. Tað var sera ringt veður tann 3. mars, tá fleiri skip vóru í havsneyð. Hildið verður fyri vist, at tað var tá, at vanlukkan hendi.
Ein ljósglæma var sædd á sjónum um hesa tíðina. Ringt varð til Reykjavíkar at spyrja seg fyri, hvat ið skuldi gerast. Men svarið var, at í krígstíð var so nógv løgið at síggja, so hatta skuldu tey ikki hugsa so nógv um. Tá ið tað kom fyri dagin, hvat var hent, høvdu tey á landi fortreð av, at einki var gjørt.
Tað vóru fleiri danskir snurriváðsbátar, sum veiddu undir Íslandi undir krígnum. Teir sluppu ikki heim til Danmarkar og landaðu í Bretlandi. Summir av hesum bátum høvdu føroyingar við og løgdu tí ofta at í Føroyum.
Løgdu nógv fyri
Johan Norðfoss í Havn var við einum av hesum bátum, Vesthavet. Hann hevur fyrr greitt Miðvikuni frá, at hetta vóru framkomnir bátar, sum enntá høvdu wc umborð! Teir løgdu eisini nógv fyri. Teir snurraðu á sandbotni, men í Meðallandsbuktini var ógvuliga útgrunt. Hetta kundi eisini vera vandamikið.
Hetta var eisini ring ársins tíð, ikki minst á Suðurlandinum. Hetta hava føroysk skip nógvar ringar royndir av. Johan undrast eisini um, at teir vóru farnir so tíðliga á árinum til Íslands. Tað riggaði bara at veiða við snurriváð í dagslýsi, og hesa tíðina á árinum var dagurin ógvuliga stuttur.
Johan minnist eisini, at tað var kent, at Annie hevði ein vánaligan motor. So er spurningurin, um hetta kann hava spælt inn.
Johan minnist eisini skiparan Ole Larsen f.1896. Hann var ein dámligur og sáttligur maður.
Bjartmar er við at kanna søguna um hesa hending, sum hann ætlar at gera ein film um. Hann ætlar at fáa sett ein minnisstein yvir alla manningina, har teir tveir eru jarðaðir. Tað vóru tilsamans seks mans við bátinum, sum var úr Frederikshavn. Hinir fimm vóru danir.
Skuldi nakar vitað okkurt um hetta mál, vil hann fegin frætta. Tað kann eisini sigast mær frá.
Mamman kendi tað á sær
Systir Eli, Elisa, greiðir frá, at tey hildu, at mamman var sanndroymd. Tá ið Eli fór avstað hendan túrin segði hon, at hon roknaði ikki við at síggja hann aftur.
Hon var tískil als ikki bilsin, tá ið Annie var saknað, og hon visti við sær sjálvari, at hon sá ikki sonin aftur. Eli gjørdist bara 20 ár. Johan minnist hann sum ein fittan og friðarligan drong. Nú er hann í hvussu er ikki heilt gloymdur.
Hini børnini hjá Elisabeth og Dánjal Paula vóru:
Julian, f. 1922, Katrina, f. 1924, Jensia, f. 1925, Betty, Paula, Anni og
Elisa, sum er ein kelda til hesa grein.
