Lag: Kristina fyri handan á
Á ungum árum ferðaglaður
til Havnar skuldi hann avstað.
Hann fattur sum ein vaksin maður
til gongu fram við vatnalag.
Við Vesturleið um fjørðin
og kósin so varð sett.
tá kendist bringan løgin
tá Vágoyggin varð slept.
Og Havnin bleiv so næsti staður
sum leikpallur á tíni leið.
Sum prentari og sølumaður
úr oyggj í oyggj tú fótin steig.
Í leiki fólk teg kendi
í FølvablaðIð við,
og jólamaður sendi
har heilsu út á Lið.
Tú altíð minnist barnadagar
Og øll tú átti har so kær.
Við borðI mangar søgur lagar
vit lurta spent har eftir tær.
Um túrar burt í haga
og leikin fram við á,
og fiskin mundu draga
í árabáti tá.
Sum traðarmaður var tú knáur
har eplir, seyð tú baldist við.
Í grindarakstri altíð klárur
í Fliðu sótu lið um lið.
Tað eru nógvar løtur
at minnast aftur á,
ja, túr um hagagøtur
vit vóru stór og smá.
Sum pápi altíð verið góður
tú altíð hevur staðIð hjá.
Tann størsta hjálpin nú hjá móðir
tú víkir ikki henni frá.
og barnabørn tey elska
hin gamla abba sín,
og síggja vinin reysta
tey rópa abbi mín.
Tú er nú blivin fýrsinstjúgu
og líka fattur er tú enn.
Sum tá tú fór um mýrutúgvu
enn roknast kann ímillum menn.
Vit ynskja alt tað besta
at eydnan verður sæl,
og heilsuna so treysta
tey ár tú liva skal.
Hjartaliga tillukku
og gleðilig jól
Mourits
