Daniel varð føddur í Skálavík í Sandoynni tann 14. juni 1930. Faðirin var sjómaður. Daniel gekk í Deyvaskúlan við Kastelvej í Keypmannahavn 1937-40 og í Deyvaskúlan í Fredericia 1940 -47. Tey vóru níggju systkin, og tvey eru enn á lívi, ein systir, ið býr í Norra, og ein beiggi, ið býr í Føroyum.
Daniel Jacob lærdi til skræddara hjá Svejier Titan í Keypmannahavn, flutti til Íslands í 1956, og síðan tá búði hann ógiftur og barnleysur í Reykjavík. Hann arbeiddi sum sveitsari í tveimum ymiskum smiðjum, men fór síðan til sjós eitt heilt áratíggju við sildabáti og nótabátum, seinni eisini við trolara og at enda enntá við tí tiltikna fiskifarinum Engey.
Daniel Jacob var nevndarlimur í íslendska deyvafelagnum, ið varð stovnað í 1960, og formaður felagsins 1965-71. Hann var í yrkisstjórn felagsins í nógv ár og var kosin ársins maður í 1981.
Tað er mær bæði kært og alneyðugt at skriva nøkur orð um henda vinmannin, Daniel Jacob Jensen, sum beyð okkum farvæl á sín ljódliga hátt í Fossvogskirkju týsdagin 29. januar, har fleiri av okkum deyvu ella tunghoyrdu vóru til staðar. Urnan verður seinni jarðað heima í Føroyum.
Maðurin gjørdi lítlan háva av sær í livanda lívi, og enn minni varð leikað í, tá ið hann at enda legði árarnar inn. Tað var enntá soleiðis vorðið, at eingin her í stórbýnum bar eyga við almennu fráboðanina um andlátið, tí talan var um ein stillføran gerandispersón, sum ikki legði í at leika í um geilar og tún, men sum veruliga gjørdi mun har hann var, og sum haraftrat var ein týdningarmikil persónur, ið gjørdi góðan mun alllastaðni, har hann var.
Tað var av tilvild, at vit báðir komu at kennast fyri nógvum árum síðan, tá ið hann av fyrstan tíð flutti inn í høghúsini við Austurbrún. Eg sat og arbeiddi og var langt burtur í egnum tonkum, tá ið húsavørðurin kom á gátt við einum rættiliga rísutum fremmandamanni, einum deyvum føroyingi, sum húsavørðurin tók til, og bráðneyðugt var at fáa at vita, hvat maðurin segði. Tað vísti seg, at Daniel helt onkran hava sníkt seg inn gjøgnum takvindeygað og inn í íbúðina, og hóast einki var stjolið, var hann so mikið ørkymlaður, at tað tók sína tíð at sissa hann. Vit fingu borið so í bandi, at vindeygað varð styrkt, at slíkt ikki skuldi hent aftur, og síðan var friður øll tey tjúgu árini hann búleikaðist í teimum báðum lítlu kømurunum í erva.
Soleiðis komu vit at kennast og gott vinalag spurdist burturúr. Daniel dugdi serliga væl at málbera seg við teimum gomlu teknunum, bæði á donskum og íslendskum, og hann hevði frá nógvum at siga bæði úr egnum lívi og úr gerandisdegnum yvirhøvur. Hann var eitt ár eldri enn eg, og vit skemtaðust mangan við tí, at hann kendi týskar hermenn frá seinna veraldarbardaga, meðan eg seldi óvininum, bretanum, bløðini í býlinginum hjá teimum við Reyðárstíggin og Reyðárheyggin. Hvørgin hevði havt nakrar trupulleikar av hesum, tí uttan fyri vígvøllin eru hermenn, jú, vanliga heilt vanlig menniskju.
Lagnan hevði á ein hátt spælt okkum báðum eitt puss. Hann varð føddur við stórum hoyribreki, og sjálvur gjørdist eg deyvur seint á barnaárunum, sum verða roknað at røkka til ellivu ára aldur. Eg var níggju ára gamal, tá ið eg varð fyri hesum hvøkkinum, og ikki ber til at siga annað, enn at tað er torført og mangan fløkjaslig at liva í eini ljóðleysari verð, og tað tekur ið hvussu so er sína tíð at laga seg eftir slíkum.
Eg veit ikki reiðiliga, hví Daniel kom til Íslands í 1956, um arbeiðsloysi í heimlandinum var atvoldin, ella um hann hevði hug at fóta sær í nýggjum umhvørvi ella at bjóða sær sjálvum av. Faðirin doyði í 1942 og móðirin sat eftir sum einkja við stórum húsi. Daniel flutti aldri heim aftur á klettarnar, men var onkuntíð og vitjaði. Hann búði sostatt í Íslandi í næstan seks áratíggju. Kortini var hann serstakliga føroyskur, sera stoltur av móðurlandinum og sá seg sjálvan sum gest, hóast honum dámdi væl í Íslandi. Til ber at orða tað so, at hann var føroyingur í húð og íslendingur í hár, ella kanska øvut!
Hóast Daniel ikki var eiðasørur, tá ið tað kom til tað mjúka kynið, búði hann einsamallur undir lonini, og mær vitandi vardu tey sambond, hann hevði í slíkum høpi, einans stutt. Hann var snøgt sagt bæði ein einari og fólksligur alt í senn, og hann nýtti meginpartin av sínum lívi til at arbeiða fyri rættindunum hjá teimum deyvu og at ferðast sum ferðaleiðari hjá teimum, tí heimsborgari – tað var hann – fram um tey, ið hann vanliga kom saman við
Fyri Daniel var tað sera týdningarmikið at hjúkla um deyvafelagið og vælferðina hjá teimum deyvu, og hann tók fegin við øllum teimum frambrotum, ið vóru á hesum øki, eitt nú tí stóru kollveltingini, teksttelefonini, ið kom í 1984. Sjálvur var hann skjótur at laga seg eftir teirri nýggju tøknini og at gagnnýta hana, eitt nú var hann kringur á netinum og hugdi nógv eftir tekstaðum norrønum sjónvarpi og ferðaðist á tann hátt í huganum kring allan heimin. Nakrar fáar dagar áðrenn hann doyði, kundi eg greiða honum frá nýggjum frambroti, sum einans kann nýtast frá 18 ára aldri, einum elalítlum fýrakantaðum tóli, sum verður fest aftan fyri oyrað og flytur haðani ravboð til hoyrinervina. Hetta kom fram í tí norska sjónvarpinum, haldi eg, og víst varð, tá ið ein norsk genta soleiðis fekk samband við umheimin - hon brast í grát, sum seinni varð til undran og eitt bros. Ein onnur genta, sum hevði fingið eitt sovorðið tól, varð frammanundan spurd, hvussu vignast hevði við tólinum, og hon segði seg nú hoyra bæði fuglarnar uttan fyri vindeygað og regnið á rútinum, og haraftrat nýttist henni ikki at gáa so væl eftir veðrinum longur, tí oyruni høvdu tikið yvir, har sjónin fyrr varð nýtt. Hetta var galdandi bæði í hesum føri og eisini undir øðrum viðurskiftum, har dunið er nakað væl størri.
Eg minnist so væl, tá ið Daniel fyrr í tíðini kom heim av skipi við fanginum fullum av vátum veitslukosti, gav húsavørðinum ein heilan kassa, og mær ein annan, og ringdi alt fyri eitt til vinirnar við teksttelefonini og boðaði frá, at nú var hann afturkomin. Aldri royndi hann tó at hava ágóða av tolllógini og noktaði blankt øllum slíkum tilboðum, nei, einans hann og vinirnir skuldu sleppa at njóta ta forbodnu fruktina. Ei undur í at hann var ein vinsælur maður, ikki av hesum ávum men vegna sítt beinasemi og alt tað samfelagsarbeiði, ið hann fekk greitt úr hondum.
Tað hendi seg, at húsið fyltist av fólki, hansara hús, har hann ráddi fyri borgum, hóast har hvørki var høgt til lofts ella vítt til veggja, og ikki var talan um ómentaðar lótir men gleði og gaman. Eg var mangan við, og eg hávirði ta deyvu mentanina, hóast arbeiðsøkið hjá mær kom at vera tættari at teimum hoyrandi.
Alt hetta vísir, at Daniel Jensen var ein vala maður fyri deyv og tunghoyrd í Íslandi, ein drúgvur viðleikari, ið vit fingu frá frændum okkara í Føroyum, eitt menniskja, ið altíð var til reiðar, tá ið á stóð. Hann var frá fyrstan tíð av ein av mínum bestu vinum, ein kærkomin gestur, ið mangan kom og fekk ein bita saman við okkum, familjuni.
Tíverri mátti Daniel flyta frá tí kæra heiminum, íbúðini við Austurbrún, tí telefonverkið flutti inn við sínum fjarskifti, og eftir tað sóust vit ikki so ofta. Maðurin var jú alt annað enn áleypandi og neyðugt var at bjóða honum formliga, hóast hann sjálvandi onkuntíð støkk inn á gólvið í sambandi við bæði eitt og annað.
– Á skrivaraborðinum í arbeiðskamarinum hevur leingi ligið ein bók, ið ber av øllum øðrum, ið skrivað er í Danmark. Hetta er Fall kongsins, eftir Nobelskaldið Johannes V Jensen (1944), ein søgulig skaldsøga um harðar lagnur hjá fólki í Keypmannahavn og í Stokkhólmi í fyrru helvt av sekstandu øld. Í hesum viðfangi er vert at nevna, at Daniel hevði ring knø nógv tey seinastu árini, var illa gongdur, og at enda heilt koyristólsbundin inni á Ellisheiminum Hrafnistu, møddur á at líta, ørkymlaður og vilstur í verðini. Onkuntíð var hann í iva um, hvar hann var staddur, vildi sleppa heim við brestin, og allarhelst heim til ovastu hæddina av høghúsunum við Austurbrún! Hetta hevur teir seinastu dagarnar fingið eitt ørindi hjá fiólleikaranum Jakob at renna fram fyri meg, eitt ørindi har hann av egnum ávum seint í bókini bjóðar lívinum farvæl – eitt ørindi, ið hóskar væl til Daniel:
"Góða nátt tykkum Guð nú man geva,/ eg fongdur eri av møði og trega./ Ei eggjan mær longur fær vikað, ei hótt – til hvíldar eg gangi á hesari nátt." Og ikki minni hetta ørindið:
“Eg gjørt havi upp við hvørt einasta eitt, /og øllum eg nú havi skuldina greitt." Brotið er onkursvegna í samljóð við jararferðina hjá Daniel og ferðina í urnuni til ta vígdu moldina í heimlandinum Føroyum, har hann og jørðin verða eitt.
Hann hevur uppiborið eina hjartans tøkk.
-----
Bragi Ásgeirsson
