Dávur er sonur Per í Niðara Gerði og Gustu, fødd Olsen av Heimbø. Sagt
er um hann, at hann var vesælur og neyðarsligur smádrongur, hvørs
fyrstu minni eru av sjúkrahúsinum. Kortini skuldi hann gerast Føroya
yngsti forsyrgjari, tá pápin fórst við Emmanuel, tá Dávur bert var 5
ára gamal og elstur av brøðrunum.
Dávur var ein av teimum hepnu, sum fekk útbúgving á universitetinum hjá Frú Bjarnadal longu frá at hann var 6 ára gamal. Tá mundi botnurin
verða lagdur til ein seinni vælvirkandi knokk. Tað var ein fátøk tíð í
tríatiárúnum, men Dávur minnist ikki at vera farin svangur til songar.
Hann plagar at taka til, at tey vóru so fátøk, at tey ikki høvdu ráð at
eta margarin, so tey ótu bara smør. Tað kundu tey vituliga kyrna
sjálvi, tí kúgv var í kjallaranum.
Hvat ávirkaði hansara seinni lívsleið er kanska ivasamt, men hansara
fyrsta arbeiði var vegarbeiði, at hampa um koyrivegin í bygdini fyri
kommunu og løgting, og seinni at gera bakkavegin inn á Grønuskrið. So
kom kríggið og so smíðaði hann barakkir og oljutangar og tá kríggið var
av fór hann til Íslands at arbeiða á einum bóndagarði. Hann droymdi um
at gerast skipari, men ferðirnar aftur og fram úr Íslandi og onkur
sildartúrur við íslendingum munnu hava kurerað hann, tí stutt eftir fór
hann í læru sum húsasmiður í Íslandi og er harvið ein av helst sera
fáum føroyingum við íslendskum sveinabrævi.
Í 1949 var Dávur heima í Føroyum og vendi og bleiv tá giftur við Inger
hjá Per Uppi í Toft bónda í Søldarfirði. Inger hevði eisini verið í
Íslandi og tey fluttu aftur til Íslands eftir brúdleypið. Í 1950 verður
Bára fødd og árið eftir flyta tey aftur til Føroya. Tá vóru ringar
tíðir í Føroyum, men kortini var Dávur so heppin at hitta Niels Paula á
Glyvrum, sum útvegaði honum arbeiði at gera bolverk á keiini í Runavík.
Næsta arbeiði var at gera lærarahús í Lamba. Í 1952 gjørdi hann
keivegin í Søldarfirði og so fór hann til SEV í Vestmanna. So varð
Petur føddur. Og frá 1953 og eftir Sjóvinnubankakrakkið var at kalla
alt svartasta armóð í Føroyum.
Dávur fór til Grønlands at arbeiða hjá Lamhauge & Waagstein.
Heimafturkomin fekk Petur í Gong í Havn fatur á honum og Dávur fór at
byggja Kommunuskúlan í Havn og seinni eisini Sjómansskúlan. Síðan var hann í Miðvági. Hann var hjá Landsbyggifelagnum. Á Eiði og norðuri í Vík, gjørdi keiir, vegir og hús. Og tað var eisini Petur í Gong, sum
lokkaði hann til Klaksvíkar at byggja sjúkrahúsið í 59/60 - tá flutti
Inger norður við báðum børnunum at búgva fyribils. Hetta "fyribils"
vardi í 24 ár og "runu-Dávur" gjørdist ein ímynd í Klaksvík. Hann
gjørdi keiarbeiði, hann gjørdi bátabrúgvarnar á Stongunum, vegin millum
Hvannasund og Viðareiði og mangt mangt annað.
Í 1967 arbeiddi Dávur saman við Jógvan Gerðalíð við útstykkingum í
Klaksvík. Teir gjørdust tað mann kann kalla "partnarar". Dávur teknaði
og roknaði Jógvan tók sær av maskinunum. Bergmál, kallaðist felagið,
sum kom at gera nógv arbeiði sum fráleið. Dávur gjørdi nógv onnur
stórarbeiði, stórt keiarbeiði á Skála, í Norðdepli, hann gjørdi brúnna
um Gøtugjógv og havnaarbeiði í Fuglafirði. Saman við svogrinum Rasmusi í Toft gjørdu teir stór havnaarbeiði í Skopun, trolhylin hjá Vónini og t.d. FK-bygningin í Fuglafirði - og ítróttarvøllin hjá ÍF! Fleiri
lendingar gjørdu teir, og mong slík arbeiði komu aftrat, tá felagið
fekk navnið Dekkon og fleiri komu við.
Arbeiðssøgan hjá Dáva er long og fyllir heilt bókaverk.
Dávur misti konuna Inger í 1986 av herviligari sjúku. Seinni rann saman
millum hann og Mariu, einkjuna eftir Leif Berg, systkinabarn Dáva, ið
var deyður stutt frammanundan. Tey giftust og hava nú Dávur fyllir 80
verið saman í 18 ár. Dávur er raskur enn og sæst nærum hvønn dag við
hamara ella sag í hond, umbyggir, fríðkar og snøggar, viss ikki fyri
seg sjálvan, so fyri onkran annan í familjuni.
Føðingardagurin verður hildin í Elim í Søldarfirði sunnudagin 17.
september frá kl. 17.
