Saknað er røddin, lívsfrísk á morgni,
saknað er eygað, skemtiligt, vakið.
Ongantíð stóð á at svara, skemtuligt, rakið.
Tú segði alt tað, sum onnur hugsaðu,
ei tordu siga.
Rundanum teg, altið látur,
ongantíð grátur.
Fóbóltsfepur hevði í blóði,
eingin dystur fór fram við,
um tað var MB ella landslið.
Eg haldi ikki nakar hoyrdi teg
klaga ella missa mælið,
sjálvt um børnini vóru ellivu í tali.
Tú uppaldi tey, við skemti og slit,
til at líta á egna megi og vit.
Tann barlast tú gav,
tann óttaleysa skemtandi megi,
hevur ført tey sterk yvir bæði land og hav.
Ommubørnini og langommubørnini fingu
tína lívsmegi og kærleika, tín vísdóm og nærleika,
títt ævigt unga sinnalag í arv, frá fyrsta stetlandi fótafeti.
Saknað er røddin, beinrakin, onkuntíð beiskliga skemtandi,
sum tá tosandi Beo starin hjá tær hevði myndina
av einum kendum politkara at skvetta á,
sum tá tú bjóðaði sjónvarpsvertinum bomm, og
tá hann skuldi fáa sær, smekkaði hann yvir fingrarnar
og segði ikki velja , hóast øll bommini vóru líka.
Jú, eitt langt lív hevur nógvar løtur,
og tú hevði serlig evnir at liva í núinum,
so livandi og ung í hugsunarhátti og talu.
Fekk alt við, sum fyrifórst bæði í útvarpi, sjónvarpi
og í bygd og bý.
Øllum ítrótti hugdi tú at serliga mansfótbólti .
Tey flestu kenna søgurnar, orðaspølini hjá tær, Boys Hanna.
Tær eru óteljandi, líka til tín doyggjandi dag,
har tú segði við sonin, tá hann segði at tú møguliga skuldi sova
á sjúkrahúsinum eina nátt, ikki talan um, so halda tey bara, at eg eri sjúk.
Sjálvt um tú hevði verið nógv ár á ellisheiminum,
so hevði tú tað sum blomman í egginum, og gleddist yvir
at sleppa frá at halda hús og gera reint.
Øll á heiminum vóru so glað um teg, altíð morgunfrísk
og í góðum lag. Likkan hjá tær fylgdi við inn á Ellisheimi.
Uttanfyri rútin sat hon so trúgv, klár til ein bita og eitt prát.
Saknað er røddin.
Tað kennist tómt, tá menniskju sum tú, Hanna, eru farin.
Sjálvt um tú var 95 ár, so kendist tað sum tú uttan
nakað kundi verið her í 95 ár afturat.
Saknurin er størstur hjá børnum, ommubørnum og langommubørnum,
ein saknur, sum stóð málaður í andlitunum á teimum mongu sum fylgdu tær til gravar, og ongantíð hevur sangurin hjá soni tínum, Harry Birtilíð, Mamma mín ,
verið framborðin so innarliga og vakurt sum, tá suðringurin,
Teddy Petersen, sang fyri tær í Miðvágs kirkju.
Ein merkiskvinna er farin.
Røddin er tagnað,
men einglarnir syngja.
Valdemar
