Palli Dalsgaard
At blokkurin varð skerdur, er størsta mistak, sum er gjørt í føroyskum politikki. At hann eisini varð frystur fastur, so hann ikki hækkar við prístalinum er steinur omaná byrðu.
Vit síggja á tølunum Heri Mohr setur upp, at hækkingin av blokkinum hesi árini, um hann ikki hevði verið frystur fastur, hevði verið eitt munagott íkast til bygging av eldraøkjum, sum stórur tørvur er á. Vit mugu ikki gloyma, at tað er ikki einans bygging ið skal til, heimini skulu eisini rekast, tað kostar sanniliga pengar. Havi nevnt tað áður, blokkurin er ikki nøkur náðigáva vit fáa úr Danmark. Blokkurin er ein rættur vit eiga, sum partur av kongaríkinum vit hoyra til.
Vit sum minnast standin í Føroyum áðrenn fólkapensjónin kom, vit hava skyldu til í dag, at reisa hárygg og siga við okkara politikkarar, hvør sær, at teir mugu halda uppat at spæla stórir í ondini, og syrgja fyri at blokkurin kemur aftur í rættlag. Ein tómur landskassi er ikki nokk, tað skal meira til.
Tað partamaður mín Kristian Magnussen segði í Útvarpinum í dag, voldi mær sorg at hoyra. Så manga hoved, så manga sind.
Fyri nøkrum døgum síðan var long grein í bløðunum, við myndum av formonnunum í Landsfelagnum hjá pensionistunum og Pensionistafelagnum í Havn, har teir greiddu frá støðuni hjá pensionistunum og hvar rikið var fram undir, at stovna ein politiskan flokk afturat. Tí vildi eingin nytta verið í, um so var at hesin flokkur fekk tvey fólk inn á Ting, høvdu tey lítla ella onga ávirkan haft á sítt endamál. Tað eru vit vanligu veljarar ið skulu ávirka okkara løgtingsumboð, til at skilja tað, at vit hava ongantíð haft so nógv brúk fyfi blokkinum sum nú, og danir eru fegnir við at broyta støðuna aftur til tað betra fyri okkum.
