Ein dagin bankaði á dyrnar. Tá eg kom uttar, síggi eg ein mann standa har, sum eg ikki hevði sæð alt tað seinasta árið. Eg tók tvørtur um hann og segði við hann, hvussu glaður eg var at síggja hann aftur. Síðani segði eg við hann, at eg hevði longst so eftir at síggja hann aftur, og spurdi hvussu hann hevði tað? Hann svaraði mær, at hann hevði tað so gott, so gott.
- Ja, segði hann. Nú er tað meiri enn eitt ár síðani vit báðir hittust seinast - so nevndi hann mánaðin og dagin. Alt hetta sat so sólarklárt í minni hansara. Søgan er í stuttum tann, at vit báðir komu saman í ferðalagi í flogfari heim til Føroya. Tyktist so tilvildarligt, men Harrin hevði sína hond við í hesum. Maðurin, sum nú var í manndómsárum, var hendan dagin sera illa fyri, men kendi meg aftur frá tí hann var ungur drongur, tí tá høvdu leiðir okkara onkuntíð borist saman. Nú var lívið farið illani við hesum bygdardronginum.
Konan og eg tóku hann við okkum til hús. Har hann fekk at eta og eisini andaliga føði úr orði Guds og vit fóru í forbøn fyri honum, og varð hjá okkum ta náttina. Dagin eftir fór eg við honum á viðgerðarstovn, har hann var drúgva tíð. Síðani misti eg hann burtur - inntil hendan dagin hann kom á dyrnar við fullum føvningi av øllum góðum matvørum, og segði: “Eg eri komin aftur at siga TAKK!”
Hevur tú ikki onkuntíð í onkrari trongari lívsstund, í loyndum biðið eina bøn til hin livandi Gud? Tú fekst svar. Tú vart hjálptur úr trongdini. Ein svíkjandi rødd úr myrkursins skýmaskotum teskaði inn vitsku tína: Handan loysnin úr trongdarløtuni var tilvildarlig. Lagnunnar tilvild. Men tú veitst betur.
Gev tí Gudi tøkk nú. Næsta trongdarløtan kann verða ávegis. Og tá veitst tú hvar tú skalt venda tær. Harrin signi teg!
